Aqui sentada a janela, no café, escrevendo, olho par fora e a chuva caí. Do nada o tempo virou, o céu escureceu, tornando-se cinza e as águas vieram abaixo. Neste momento penso que é o momento certo para escrever sobre minha saída de Moçambique. 
Já é passado algum tempo desde a última vez que estive aqui com vocês.

Iniciei o blog Amai Pasi no início de minha aventura na cidade da Beira. Agora seis anos depois é chegado o momento da despedida. 

Durante este período muitas águas rolaram e algumas experiências dividi aqui com vocês.

Eu aproveitei muito estes anos, viajei pelo país e países vizinhos. Tive a honra e o prazer em ter esta oportunidade, e por isto sou grata.

Apesar das dificuldades encontradas tive chances para autorreflexão, desafiando minhas qualidades negativas e tentando crescer como ser humano.

Conheci algumas pessoas que passaram em minha vida por um prazo curto e outras pessoas com quem uma amizade de base solida foi construída. Gratidão por isso.

No início de 2023 comecei a me questionar se meu ciclo vivendo em Moçambique não terminou. Eu comecei a me sentir sem muito propósito de vida. Uma intranquilidade começou a tomar posse de meus pensamentos e emoções. A inquietação foi tão grande que eu decidi, no início do ano, a viajar para arejar a mente, respirar profundo, dar espaço para que eu sentisse o que realmente quero, o que não quero, o que preciso e buscar o que me faz bem. 

Eu gostaria ainda de dizer o porquê me pareceu o momento certo para finalizar meu período em Moçambique, justamente devido ao tempo. O oposto em termos climáticos me veio a mente devido a mudança drástica que estava ocorrendo. 

Vou sentir falta daquele clima úmido e quente, e até mesmo ao extremo calor verão, quase insuportável; as pessoas literalmente reduzem a velocidade em tudo. 

Aqui, nesta época do ano, para mim é bem difícil, eu sinto minha vontade de atividade física reduzir, mas é por falta de animo, o clima me é deprimente. 
O dia clareia super tarde e a noite cai super cedo, isso sem contar os dias com céu cinza e chuvoso.
Neste exato momento me encontro de volta a Holanda. 

Eu não estou reclamando, simplesmente relatando as diferenças entre o clima europeu e o clima tropical e subtropical.

O conteúdo de Amai Pasi vai sofrer algumas modificações, mas Amai Pasi continuara vivo. 
Amai Pasi significa Nossa Mãe Terra; ela continuara me sustentando e alimentando onde quer que eu vá, portanto continuem ligados.

Vertrek

Op dit moment, ben ik terug in Nederland.
Terwijl ik in het café zit te schrijven, kijk ik naar buiten en de regen valt. Uit het niets, de lucht werd donker, grijs en het water stroomde naar beneden. Op dit moment denk ik dat dit het juiste moment is om te schrijven over mijn vertrek uit Mozambique.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier voor het laatst was.
Ik begon de Amai Pasi-blog aan het begin van mijn verblijf in de stad Beira. Nu zes jaar later is het tijd om afscheid te nemen.

In deze periode is er veel gebeurt en heb ik hier enkele ervaringen met jullie gedeeld.

Ik heb erg genoten van deze jaren, waarbij ik door het land en de omringende landen reisde. Ik heb de eer en het genoegen gehad om deze kans te krijgen en daarvoor ben ik dankbaar.

Ondanks de moeilijkheden die ik hier tegenkwam, kreeg ik kansen voor zelfreflectie, waarbij ik mijn negatieve eigenschappen uitdaagde en probeerde te groeien als mens.

Ik ontmoette een aantal mensen die voor een korte periode in mijn leven kwamen en anderen waarmee ik een dieperliggende vriendschap opgebouwd heb. Dankbaarheid daarvoor.

Begin 2023 begon ik me af te vragen of mijn cyclus in Mozambique ten einde was. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik niet echt een doel in het leven had, ik voel stagnatie. Een onbehagen gevoel begon bezit van mij gedachten en emoties te nemen. De onrust was zo groot dat ik in het begin dit jaar besloot te reizen om mijn hoofd leeg te maken, diep te ademen, mezelf de ruimte te geven om te voelen wat ik echt wil, wat ik niet wil, wat ik nodig heb en te zoeken naar wat is goed voor mij.

Ook wil ik nog graag vertellen waarom dit moment het juist moment leek om te schrijven over mijn periode in Mozambique en mijn vertrek. Het tegenovergestelde op het gebied van het klimaat kwam in me op vanwege de drastische verandering die zich voordeed.

Ik zal dat vochtige en warme klimaat missen, en zelfs de extreme hit in de zomer, bijna ondraaglijk; mensen vertragen alles, letterlijk alles; men slentert over straat en dat als je ze überhaupt op straat ziet. 

Hier in Nederland, in deze tijd van het jaar, is het erg moeilijk voor mij. Ik voel mijn verlangen naar fysieke activiteit afnemen, maar het komt door een gebrek aan enthousiasme, de sfeer is voor mij deprimerend.

De dag wordt heel laat lichter en de nacht valt heel vroeg, om nog maar te zwijgen van de dagen met grijze en regenachtige luchten, zoals vanmiddag.

Ik klaag niet, ik rapporteer alleen de verschillen tussen het Europese klimaat en het tropische en subtropische klimaat.
De inhoud van Amai Pasi zal enkele veranderingen ondergaan, maar Amai Pasi zal voortleven.

Amai Pasi betekent Onze Moeder Aarde en ze zal me blijven steunen en voeden waar ik ook ga, dus blijf verbonden.

We hebben besloten om te verhuizen vanwege enorme veel geluidsoverlast. Begin van dit jaar, toen de maatregelingen versoepeld werden ging er iedereen op los; alle *barracas gaan tot diep in de nachten open en met veel muziek (herrie); elke barraca heeft zijn eigen muziekinstallatie en ze worden op de allerhoogste volume aangezet, niet zo goed ingesteld ook. We sliepen niet meer sinds begin van dit jaar. Ik begon als een zombie rond te lopen aangezien ik al veel slaapproblemen heb.

Verhuizen, wat een uitdaging! Er wordt gezegd dat verhuizen een van de meeste stressvolle situatie in ons leven is; ik kan dat beamen.

Ten eerste op huizenjacht gaan belooft wat. Elke huis ontbreekt iets of is er veel aan te doen om het bewoonbaar te maken. Een goede huis vinden is al een uitdaging op zich.

Sinds ik terug kwam in Mozambique in Mei dit jaar ben ik op zoek gegaan ; iedere week een paar huizen gaan bekijken, en het was snel klaar eigenlijk. We hadden twee leuke huizen maar het was net niet wat we zochten; dus even naar Nederland voor familie bezoek en weer terug. Er was niets nieuws te huren; dus besloten we een van de huizen nog een keer te bekijken. Het huis is prachtig, maar er was best veel te doen in juni’2022. Dat huis was nog niet verhuurd en ook nog niet af; wat voor ons ideal was, aangezien we twee maanden opzegtermijn hadden in het vorige huis. We zijn in gesprek gegaan met elkaar en besloten het toch nemen.

Nu start de tweede uitdaging; zal het huis klaar zijn in twee maanden? Nee dus, dat bleek. In de laatste maand begon ik me ermee te bemoeien want ik zag dat ik anders geen sleutels zal krijgen op de afgesproken datum. Het zwembad moest gerestaureerd worden, schilderen van binnen en buiten, een aantal Air conditioning, de bakkamers waren vernieuwd, en een hoop kleine dingen nog erbij.

De aannemer voor zwembad klaarde zijn klus, vulde het op om tee checken of het inderdaad waterproof was en behandelde het water niet, dus een week later kreeg ik de sleutels en het water was groen.

Ik kreeg de sleutels een week later dan afgesproken, maar er waren nog veel dingen niet af, de houtevloer bijvoorbeeld zal gelakt worden en dat is zo slordig gedaan.

We waren bezig om het huis schoon te maken, op de derde dag hadden we geen water; het bleek dat de waterpomp was kapot en er geen water in de put zat. We moesten een nieuwe put laten boren.

Niet alles was slecht. Het is gewoon anders hier, alles gaat anders en op andere tempo. Het is Afrika, geen Europa.

Ik heb twee stressvolle maanden achter de rug maar we hebben een prachtige huis nu; een klein paradijsje. Het huis is veel groten dan de vorige, al hebben we hetzelfde aantal kamers plus een zwembad. In de eerste weken goede we wat lost in dat grote huis, het duurde even om aan te passen. Er is een grotere tuin, met veel gras en mooie bomen erin en een heerlijke varend met zeebries. Hier kan ik weer iets moois ervan maken.

We , met ons westerse kijk op dingen, vinden dat alles traag en onbegrijpelijk is; als we rationeel bekijken; maar wie zegt dat onze manier van zien en doen beter is? Hier is het gewoon anders, dat is het. Als jij dat beseft en het aanneemt , kun je je beter aanpassen op het leven en de tijd waarop dingen hier gebeuren. Mar nogmaals dat is beter gezegd dan gedaan. Wij mensen zijn gewoontedieren; we zijn gevormd deels vanuit onze omgeving en cultuur; dat is dus de ons waarheid. Het is soms erg moeilijk om ervan uit te stappen en met open blik naar iets anders te kijken en ons eraan aanpassen.

Inmiddels wonen we er al 5 weken en er is nog veel te doen en we zijn nu iets meer gewend aan de mate van het huis en alles. Langzaam komen we gewoon in onze routine en gaan we meer normal leven en ervan genieten. Het huis voelt nu als thuis.

De zomer is er al en het is een luxe en heel erg fijn dat we nu een zwembad hebben. We zijn er dankbaar voor. Nu hopen we dat onze dochter snel op bezoek komt om samen te genieten van dit paradijsje.

*barracas = tenten waar alcohol verkocht wordt.

MUDAR

Decidimos nos mudar devido à poluição sonora em alto grau , principalmente depois que as medidas contra covid-19 foram relaxadas. O povo ficou maluco! As barracas começaram a abrir até alta madrugada com um som na caixa que é de estourar os tímpanos. Nos vivíamos como zumbi. Eu estava a ponto de enlouquecer literalmente.

Mudança é uma das coisas nesta vida que nos gera muito estresse, eu posso afirmar que é verdade.

Primeiramente o desafio é encontrar uma boa casa nesta cidade. Muitas delas precisam ser renovadas; é super difícil encontrar uma casa em boas condições já aptas a serem habitadas.

Foram dois meses de àrdua procura, encontrando no final somente duas com bom potencial mas mesmo assim não era exatamente o que procurávamos. Uma delas tinha alguns ponto fracos com relação a tranquilidade noturna. A segunda precisava de algumas reformas, coisas pequenas mas sabíamos que levaria tempo.

Passei um mês fora, no retorno não havia nada de novo no mercado. Decidimos dar uma chance a segunda casa: Visitamos novamente, mas desta vez meu esposo viu a casa com outros olhos e a decisão foi tomada. Uma boa casa, espaçosa dentro e fora. Ela é bem maior que nossa casa anterior mas possui o mesmo número de quartos porém com piscina e um jardim maravilhoso, rodeada por varandas onde podemos nos aconchegar no final da tarde recebendo a brisa do mar.

Segundo desafio: conseguir que preparem a casa a tempo. Isso aqui foi um filme, nem sei por onde começar. A casa somente ficou pronta mais ouve-nos no período porque eu me meti la e comecei a gerenciar o pessoal e o trabalho mesmo assim recebi as chaves uma semana depois do planejado.

Aqui tudo tem seu próprio tempo. Planejamento? esta palavra parece não existir no vocabulário. Os moçambicanos sao mestres em improvisar.

Mesmo depois que recebi as chaves os problemas começaram a surgir, um atras do outro. no terceiro dia ficamos sem água, a bomba parou e descobrimos que o posso artesiano estava seco, pois o furo foi feito muito raso. Este tipo de coisa acontece aqui.

Hoje, cinco semanas depois já nos instalamos pode-se dizer, mas ainda temos inúmeras coisas para organizar. Ontem mesmo tivemos problemas com o aquecedor de água, parou de funcionar. Você finalmente consegue um técnico que marca de vir e chega aqui as 16hs, descobre-se que queimou o termostato; ele tenta comprar e não encontra nas proximidades o tal necessário, a esta altura ja sao 17:30 e a compra tem que ficar para o dia seguinte. Neste exato momento o relógio marca 10:35hs e o técnico descobriu que precisa trocar mais uma peça, cuja ele não tem. Se conseguimos ter o trabalho feito ainda hoje não se sabe.

Nos que viemos de outras partes do mundo e temos outras visões e idéias de como funcionar e resolver estes problemas, podemos sofrer muito aqui se não tivermos a capacidade de relativar e nos adaptarmos ao tempo e a maneira de pensar local. Estamos na Afrika!
Muitas lições de vida tive aqui nestes cinco anos.

Mas há o lado bom em tudo certo? Depois de cinco semanas a casa já se tornou um lar. Depois de dois dias aqui chegou o nosso gato o Puma. Estamos nos adaptando bem e nos acostumando com o tamanho da casa e sua divisão. O verão já chegou e é um luxo ter este pequeno paraíso com este quintal maravilhoso, com esta piscina nos proporcionando lazer e relaxamento, além de exercício físico. Somos gratos!

Agora aguardando que nossa filha venha nos visitar e curtir este pequeno paraíso juntos.

A vida pode ser bela, só necessitamos olhar para as pequenas coisas.

Massinga Beach

We hebben vakantie en besloten met auto te gaan naar het Zuid waar we onze dochter gaan ontmoeten. Eerste bestemming is Massinga met een tussen stop in Inhassoro. Inhassoro is rustig en calm, ideaal om bij te tanken. Sinds w er wonen willen we naar Inhassoro en het gebeurde niet, nu wel. We hadden een prachtige lodge aan het strand, erg relax; zeker een plek om terug te gaan. Massinga heeft prachtige stranden en blauwe zee, onverharde weg leidt ons ernaartoe. Eerste moeten we 611km rijden op de slechte National Weg vanuit Beira tot Massinga, hierover heb ik al eerder geschreven. In Mozambique hebben we de National weg, een kruis, van zuid naar Nord (N1) en van west naar het oost (N6). Op 28 december zijn we vertrokken en de conditie van de weg is zo verslechtert ten opzichte van een jaar geleden. Het begon al bij het kruispunt in Inchope; het koste ons drie uren tot Rio Save. Eenmaal in Massinga nemen we de afslag van de N1 en rijden langs gehuchten omhoog. De afslag is zo klein dat we het misten. De weg gaat omhoog, dan weer een dal waar een riviertje stroomt, en hier moeten we het oversteken. Er waren kinderen aan het vissen en spelen; een praatje gehouden met een jongen dat een stokje met gevangen visjes in zijn hand. Het liefste zal ik willen stoppen, praten en hen fotograferen. De weg gaat langzaam weer omhoog en weer dalen tussen de palmen totdat we aan het strand komen bij onze Lodge. De Lodge ligt hoog langs de kust. De locatie is adembenemend, de zee is diepe blauw en rustgevend op een decadente manier. Het is zo bevrijdend om in de verte te kijken tussen de palmbomen, de vermoeidheid valt weg en we denken: oh het is zo de moeite waarde, nu zitten we hier voor de komende vier dagen, weg van alles. Ik voel hier ligt de wereld aan mijn voeten al voel ik me zo klein en nietig tegenover de zee en de natuur. Ons accommodatie ligt hoog met een zeeview, adembenemend; de kamer is ruim met schuifdeuren naar de varende, badkamer even ruimer dan gewoonlijk, douche met ramen en schuifdeuren naar dezelfde varende, je neemt en douche met zeeview. Op het dek hadden we een splash-pool, mocht je niet willen teruglopen naar de bar met zwembad. Ik sliep er als een baby dat moet ik wel zeggen. Dankbaarheid is wat ik hierbij voel, dat ik dit mag zien en ervan genieten maak me verstillen, nederig en blij tegelijkertijd. Genieten en leven in het moment, dat ga ik doen, zeker weten. 

Het is drie januari, mijn verjaardag en het is tijd om te vertrekken naar de tweede deel van onze vakantie, Vilankulo, weer een andere stukje paradijs op aarde; voor ons al bekend maar dit keer komt ons dochter met haar vriend ook hierheen. De reis naar Vilankulo kost ons zo’n drie uurtjes. Het plan is aankomen bij de lunch en ’s avonds lekker uit eten gaan om mijn verjaardag te vieren.  We gaan nog een paar dagen hier vertoeven genietend van de zee en strand, lekker eten en goede gezelschap. De Reis verliep zonder oponthoud. 

Helaas bij het aankomen voelde mijn echtgenoot zich niet lekker, hij had last van vermoeidheid en ging even rusten; na drie uren slaap werd hij wakker met korts, bingo: covid-test was positief. Het is lange geleden dat ik zo’n saaie verjaardag had. Vorige jaar waren we hier in Vilankulos en we gingen met vrienden een trip doen naar Sint Carolina eiland, A ilha do amor, Paradise Island.

Lekker uit eten ging niet en ik hing er een beetje bij in de lodge; gelukkig ben ik niet besmet geraakt. Hij is sindsdien geïsoleerd en herstellend.

Praia de Massinga

Temos férias e decidimos viajar de carro para o Sul onde também iremos encontrar com nossa filha.  O primeiro destino é Massinga com belas praias e mar azul, onde no final, uma estrada de terra batida nos leva a nosso destino. Primeiro temos que dirigir 611km na estrada nacional ruim, eu já escrevi sobre isso antes. Em Moçambique temos a estrada Nacional, uma cruz cruzando o país de Sul ao Norte (N1) e de Leste a Oeste (N6).  Dia 28 de dezembro saímos da Beira e a condição da estrada é péssima, deteriorou-seextremamente em  comparação a um atrás. Os buracos e crateras já começaram desde Inchope;  levamos três horas até o Rio Save. Uma vez em Massinga saimos da N1 , pegamos uma estradinha de terra batida, passando por pequenas aldeias .  A saída é tão pequena que aperdemos. A estrada sobe, depois há um  vale onde um rio flui, a travessia não foi tão difícil por haver pedras no fundo..  Aqui as crianças estavam pescando e brincando;  uma conversa com  um menino segurando uma vara com peixe capturado nas mãos. Idealmente, eu vou querer parar, falar e fotografá-los. A estrada sobe lentamente novamente e desce novamente com as palmas dasmãos até chegarmos à praia em nossa Pousada.  A localização é de tirar o fôlego,o mar é azul profundo e reconfortante de uma forma decadente. É tão libertador olhar para a distância entre as palmeiras, a fadiga desaparece e pensamos: oh vale a pena, agora estamos aqui pelos próximos dias, longe de tudo. Eu sinto o mundo aqui aos meus pés, mesmo que eu me sinta tão pequeno e insignificante na frente do mar e da  natureza. Nossa acomodação é no alto com vistapara o mar, o quarto éespaçoso com portas deslizantes para a vela, banheiro igualmente mais espaçoso do que o habitual, chuveiro com janelas e portas deslizantes para a mesma vela, você toma e toma banho com vista para o mar. No convés tínhamos uma piscina de respingos,se você não quiser voltar para o bar compiscina. Eu dormi lá como um bebê, devo dizer.  Gratidão é o que eu sinto aqui, que eu posso ver isso e apreciá-lo me faz quieta, humilde e feliz ao mesmo tempo. Curtindo e vivendo o momento, é o que vou fazer aqui, com certeza.

É o dia 3 dejaneiro, meu aniversário e é hora de partir para a segunda parte do nosso feriado,Vilankulo, mais um pedaço do paraíso na terra; nós já conhecemos, mas dessa vez nossa filha está vindo aqui com o namorado. A viagem para Vilankulo nos leva cerca tres horas. O plano é chegar por volta do almoço e jantar à noite para comemorarmos meu aniversário.Vamos ficar aqui por mais alguns dias curtindo o mar e a praia, boa comida e boa companhia. A Viagem foi tranquila. Infelizmente quando chegamos, meu esposo não se sentia bem, sofria de fadiga e foi descansar por um tempo; ele dormiu por 3 horas e acordou com febre, bingo: teste de Covid deu positivo. Faz muito tempo que não tenho um aniversário tão sem graça. Ano passado estávamos aqui em Vilankulo e fomos com amigos fazer uma viagem para a ilha de Santa Carolina, A ilha do amor, IlhaParaíso.

Comer fora não foi possível e eu fiquei por ali no lodge; felizmente eu não fui infectada.

Desde então, ele está isolado e se recuperando.

Partindo de Missika para Penhalonga, na fronteira com Zimbabwe. 

Penhalonga é uma região montanhosa na fronteira de ambos os lados. Iremos a Penhalonga do lado Moçambicano. 

Ainda no terreno do Lodge, nesta estrada de terra batida, vejo uma girafa ao longo do caminho; grito: Peter uma zebra, não uma girafa. Ele para, dá uma marcha rê e la está ela, linda e majestosa entre as àrvores, tranquilamente a nos observar. Agradecida e feliz seguimos viagem, ao encontro de novas aventuras em Penhalonga.

Fizemos uma parada em Manica, no centro para algumas comprinhas. Em Penhalonga temos onde nos hospedar, uma quinta na montanha,  mas temos que cuidar de nossa alimentação e cozinhar. 

Em Manica éramos bem observados e com certa curiosidade; acredito que fôssemos os únicos brancos ali naquele momento. Andamos pelo centro, fomos ao mercado a procura de legumes e frutas. Ja estamos habituados na cidade da Beira, mas aqui é diferente, há uma outra esfera.

A partir do mercado, pegamos a saida para uma estrada batida, terra vermelha, subindo o morro, estrada esta que nos levará até o destino final. A beira da estrada vende-se ainda de tudo o que você puder imaginar. Cana e amendoim, arroz , farinha, utensilios domésticos, e muito mais. Primeiramente uma boa subida, cheia de valetas e a poeira sem tamanho. Depois uma grande parte plana, de terra bem batida, mas aos poucos isto muda e novamente temos uma estrada bastante ruim. De vez em quando vê-se umas cabanas, ou até mesmo uma vila muito pequena, escola primária, ao longo do caminho, na estrada encontramos pequenos grupos de crianças indo ou voltando da escola. Quanto mais próximos do destino mais problemática se torna a estrada. 

Chegamos a entrada para a Quinta, mas ainda  não é o  destino final. A estradinha agora segue por dentro da mata e algumas vezes a beira do abismo e aqui só cabe um carro.  A vista deste ponto é um espetáculo; ao longe montanhas e montanhas, vales e mais montanhas. 

A quinta oferece umas cabanas simples espalhadas pelo terreno; diversas trilhas e possui uma cachoeira. Abaixo, na ribanceira bem próximo a minha cabana, tem um riacho; acredito que dormirei super bem esta noite ao som da água corrente. 

O jantar eu mesma preparei no fogão à lenha; minha primeira vez e agora aguardando o latão de água aquecer para o banho.

Nikolau trouxe lenha e me fez o fogo. Ele será nosso guia nas trilhas.

Amanhã iremos até a cachoeira.

Não precisamos muito para ser feliz.

Penhalonga

Vanochtend zijn we vertrokken uit de Lodge in Missika richting Penhalonga, bij de grens met Zimbabwe. Penhalonga is een streek  dat verstrekt zich zowel aan de kant van Mozambique als van Zimbabwe.

Nog steeds in het land van de Lodge, rijdend op de onverharde, wat zie ik daar langs de weg. Stop Peter een zebra, nee een giraf! Ik was zo blij en opgewonden dat ik de naam van het beest niet kon vinden in mijn hoofd. Wat een cadeautje! Een volwassene, gigantisch en imposant tussen de struiken en bomen langs de weg. Ze bleef gewoon kijken naar ons, zelfs toen we achteruit reden om te kunnen fotograferen.

Met een voldaan gevoel van blijdschap en dankbaarheid reden we weg richting de snelweg, door naar het volgende aventuur. Penhalonga. Een stop in Manica centrum om wat inkoop te doen, want in Penhalonga zitten we in de berg, in een quinta waar geen restaurant is; we moeten zelf koken. Dit al was een belevennis, want ik zag geen enkel blanc rondlopen en we werden best wel erg bekeken. Even in de markt lopen op zoek naar groente en fruit, ongelooflijk is dat, zelfs nadat ik in Beira gewend ben geraakt; hier is iets anders. Er hang een ander sfeer.

Vanaf Manica centrum nemen we de afslag richting de bergen, onverharde weg, soms erg slecht en omhoog. Langs de weg zien we dat er nog van alles te koop is, langzamerhand komen we uit de drukte en raken we steeds meer op verlaten gebied, leeg, vol stof, binnenland zal ik maar zeggen; zo nu een dan zien we een gehucht of een of twee hutjes, een kleine aantal motorrijders en kleine groepen kinderen de van school of na school lopen. Dan krijgen we een gedeelte van beste goede weg, rode onverharde weg nog steeds, dan wordt het weer slecht wegdek, nu zijn we erg hoog. Dan komen we op de ingang van de Quinta, maar dan zijn we er nog niet. De weg is nu smaal, past alleen een auto, soms rijden we langs een ravijn, soms tussen de bomen; prachtig.  Het uitzicht is geweldig! In de verte zien we alleen bergen en dalen, bomen en nog bomen. 

Quinta da fronteira heeft wat huisjes verspreidt over het land, er is een waterval op het terrein en er loopt een beekje erdoorheen. Ik zit in front mijn huisje en hoor het water lopen tegen de rotsen en ik krijg een gevoel van rust en het idee dat ik heel erg goed ga slapen vannacht. 

Inmiddels heb ik ons maaltijd al voorbereid op het  “fogão a lenha” en wacht dat het grote tonwater warm is zodat ik kan gaan douchen. 

Morgen ochtend gaan we naar de waterval.

Wat kan het leven zo mooi en eenvoudig zijn.

De wandeling van vanochtend is iets later gestart dan gedacht, maar dat geeft niets, we zijn vrij. We moesten namelijk met een gids doen. Rond 11 uur vetrokken we met het idee dat we rond 1,5 uur onderweg zouden zijn en eventueel wat giraffen en zebra’s konden zien.

Niet dat we het verwacht hebben maar ja hoor, eenmaal op de top van de berg zagen we een plateau beneden en daar bevonden zich 3 giraffen. De vraag was alleen of ze er nog zouden staan als we later beneden zouden arriveren. 

We hebben de route een beetje afgesneden om de bergtop te bereiken. Onderweg best veel sporen van de animaals, o.a. van giraffen en stekel-varken. Eenmaal boven hadden we zelfs Wi-Fi en telefoon bereik; wat een luxe. 

Het uitzicht over de rivieren, de dal en de bergen inclusief de bergen die verder weg staan bij de grens met Zimbabwe is fenomenaal. Rechts van ons in de dal ligt het Dorpje Missika.

De weg naar beneden was iets korter dan de weg erop maar bestond uit rotsen. Langzaam lopend kwam we op het plateau waarop de giraffen stonden. De twee kleine lagen te slapen maar zodra we in de buurt kwamen stonden ze op en keken ze erg nieuwsgierig en bezorgd onze kant op. Nadat we foto’s hadden gemaakt gingen we verder op de smalle pad terug naar de Lodge. Onderweg heb ik nog een bok weg zien rennen omdat hij ons opgemerkt had. De missie is meer dan geslaagd!

Nu is het tijd voor een duik in het zwembad terwijl we wachten op de lunch. Verder is er niets meer te doen behalve zitten kijken naar de rivier en de bergen aan de overkant, waar het licht van de ondergaande zon langzaam uitdooft. 

Het is zo aangenaam stil.

A partida para a trilha acabou sendo um pouco mais tarde do que gostaríamos. Não é aconselhável fazer esta trilha sem guia, mesmo sendo a mais simples. Finalmente saimos por volta das 11 hs; pegamos um atalho para chegar ao topo da montanha, também devido a temperatura. Ao longo do caminho muitos rastros e sinais das girafas e porco-espinho. A subida era a pique, sobre rochas mas no topo a vista era magnifica. Vista sobre o encontro de dois rios, do vale e das montanhas proximas e também das mais distantes, já na fronteira com Zimbabwe. 

A beleza natural é de tirar o fôlego. Fizemos uma pausa ai no topo. Um grande luxo foi termos wi-fi e rede telefônica. 

Lá do topo, podíamos ver o vilarejo Missika a nossa direita e logo abaixo, uma plataforma onde se encontravam 3 girafas. A questão era se ainda se encontrariam lá quando chegassemos.

A descida até a planície era mais curta que a subida porem era íngrime e sobre pedras. Ao nos aproximarmos da planície onde havíamos visto as girafas nos realizamos de que ainda estavam no mesmo local. Silenciosamente fomos nos aproximando; os dois filhotes que dormiam logo se levantaram e juntamente com a mãe nos observavam, com um misto de curiosidade e preocupação.  Fotografei e retomamos a trilha estreita pela mata de volta ao nosso Lodge. Mesmo nesta parte mais baixa ainda tivemos o deslumbre do rio, aquele azul cristalino. A a vista é simplesmente deslumbrante; parei para observar e respirar toda aquela beleza, o que fez com que um bok que estava bem próximo, ao perceber que paramos, desconfiado corresse bosque adentro.

Vi mais do que esperava; além das girafas ainda vi um bok.

Nada me resta alem de dar um mergulho na piscina enquanto espero pelo almoço. Agora, já no final da tarde sentar-me a observar o rio e as montanhas na outra margem, onde a luz do sol que se põe devagar desaparece. 

Um Paraiso silencioso.

Decidimos fazer uma pequena viagem ao interior.  Descobrimos um lodge numa região montanhosa próxima a Chimoio, a beira do rio Lázaro. O local é lindo somente os chalés deixam muito a desejar levando-se em conta o preço e por ser gerido por sul-africanos. O criado-mudo e a cômoda estão a ponto de se desfazer a qualquer momento; a cortinaa da ducha nunca foi lavada.   Necessitam de uma grande manutenção. 

Há algumas pequenas trilhas na região, as quais ainda iremos explorar nos próximos dias, no rio se pode andar de caiaque; com cuidado pois é um habitate de “crocodilos”.  Da Beira até este destino nos custou 4,5 hs. De Inchope pra cá a paisagem começa a mudar, ficar mais verde e montanhosa, o que significa que esfria mais à noite.

Os ultimos 30minutos de viagem foi feito entre os vilarejos, estradinha de terra batida vermelha, mal cabe um carro mas com uma vista maravilhosa.

Neste momento sentados a beira-rio tomando um drink enquanto aguardamos pelo jantar; no meu caso será peixe deste mesmo rio grelhado na brasa com legumes. 

A noite caiu, um gato preto dá sua primeira volta norturna e bebe água da piscina. Fora isso nada acontece mas ouço ao fundo os grilos e um sapo. O que mais voçê deseja?

Chimoio 

We hebben besloten om een paar dagen naar het binnenland te vertrekken. Er is een Lodge in de buurt van Chimoio, waar je kleine wandelingen kunt doen. De locatie is prachtig, ligt aan de rivier Lázaro maar de chalés zijn toe aan renovatie. De meubels vallen zowat uit elkaar, het douchegordijn is nooit gewassen. Aangezien de prijs en dat het management is Zuid-Afrikaan vinden we het enorm tegenvallen.

Er zijn hier wat kleine wandelroutes en dat willen we de komende dagen gaan lopen.

Je kunt in de rivier kanovaren maar voorzichtigheid is gebonden, het zit vol krokodillen.

Van Beira tot onze bestemming heeft 4,5 geduurd. Na Inchope is het landschap gaan veranderen, meer groen en heuvelachtig, vanaf hier na de grens met Zimbabwe zijn er een aantal bergen; dat betekent dat er s’ avonds wat koeler is.

De laatste 30minuten van de reis is door dorpjes heen rijden op een onverharde weg waar waar amper een auto kan rijden, maar het uitzicht is fantastisch.

Nu zitten we aan de oever van de rivier met een drankje, wachtend op ons diner. In mijn gevaal wordt het gegrilde vis van dezelfde rivier met groenten.

De avond is gevallen, een zwarte poes doet zijn ronde en drinkt wat water uit het zwembad. Voor de rest is er vrij weinig aan de hand maar op de achtergrond hoor ik krekels en een kikker. Wat wil je nog meer?

A cidade da Beira teve grandes perdas e desafios no ano passado e este ano de 2021 devido aos ciclones que nos tem atingido. Dia 22 de fevereiro de 2021, Beira despertou, mas triste, ao tomar conhecimento do falecimento do Presidente (Prefeito) Daviz Simango. Embora o sol brilhe Beira está nas sombras. A perda deste grande homem nos atinge profundamente.  Sei que a perda é grande, ele é um grande homem. A cidade está de luto, o povo e eu também estou, nem tenho palavras.

Espero que sua dedicação e planos para a cidade da Beira sejam concluídos em sua memória.

Descanse em paz Daviz Simango.

Beira in rouw

Beira had vorige jaar en dit jaar zoveel verlies moeten lijden en zoveel uitdagingen moeten doorstaan vanwege de cyclonen. Op 22/2/2021 is Beira ontwaakt met nog een groter verlies, de burgemeester Davis Simango is overleden. De zon schijnt maar de Stad is onder een donkere wolk. Het verlies is groot en het raakt ons alle. De stad is in rouw, het volk en ik ook, ik heb er geen woorden voor.

Ik hoop dat zijn wensen en plannen voor de stad worden geconcludeerde in zijn memorie.

Rust in vrede Daviz Simango.

Hoje as 10:25 e a ventania ainda era presente mas o pior já havia passado Eu ainda estava meio que adormecida, nem sei descrever bem, após esta longa noite em claro. Eloise veio com vontade, rajadas de vento e pancadas de chuvas fortes com variações de velocidade; media de 130 km p/hora e rajadas de vento até 150 km p/hora. Eloise foi mais leve que Idai, mas também não muito; talvez por termos Idai gravado nas células e na memória.

Pessoalmente acho que a experiência aqui com Idai e Eloise, a sensação foi a mesma, embora o estrago feito por ambos sejam diferentes. 

Na segunda parte, me pareceu até mais forte que a primeira fase, talvez devido ao cansaço. As portas das salas de jantar e estar sofreram muito mais com Eloise de que com Idai; elas se abriam e eu lutando contra o vento para fechâ-las. Desta vez entrou muita água em casa, durante a segunda fase do ciclone.  

O vento era tão forte, assoviava, ouvia-se chapas de metal e outros materiais voando, sons desconhecidos. Nós assutávamos tentando decifrar que son era aquele, era nosso teto? Que barulho é esse? Idai esteve bem presente, querendo ou não. Eu não consegui dormir. Me deitei várias vezes entre as inspeções e a arrastação de móveis de lugar, mas dormir não consegui.

Olhando pra rua, na frente da casa pela manhã, me faz lembrar do dia seguinte após Idai; o estrago me parece grande, de forma geral. Mesmo que as àrvores estejam de pé, perderam muitos galhos e folhas; algumas só sobrou tronco e galhos.

Fizemos uma volta pela cidade, por voltadas 13hs; fomos também verificar os estragos na Prefeitura. Ao longo do caminho muitos cabos e postes elétricos danificados, out-doors, tetos, àrvores caídas e destruidas, inclusive alagamento, pois choveu muito. Neste momento a chuva cessou mas a previsão ainda é de chuva. 

Praia Nova, o bairro dos pescadores a beira-mar e próximo ao centro, por incrível que pareça ainda está lá.

Dados oficiais ainda nāo tenho, aqui é meu relato imediato após o ocorrido, visto em minhas proximidades e algumas pequenas informações recebidas de conhecidos. 

O povo Moçambicano é resiliente. Muitos nas ruas recolhendo areia nas estradas para uso próprio ou revenda’ usam em cima da lama. Beira tem vida nas ruas mesmo neste dia de hoje.
A Prefeitura tem muito trabalho a fazer.

Eloise

Vanochtend, 10:25 zaterdag 23/1/2021, de wind was er nog maar het slechtste was al voorbij. We zijn erdoorheen, wat een nacht. Ik voel me verdoofd, vreemd, misschien door gebrek aan slaap. 

#Eloise is aan land gekomen met een windsnelheid van 130 km p/ uur en met windstoten tot 150 km p/uur; dat was gevoelsmatig even erg als bij Idai, naar mijn mening, misschien omdat Idai nog vers in ons geheugen ligt. 

De schade is anders bij Eloise dan bij Idai, maar toch is er veel schade.

Ik vond de tweede fase – nadat het oog van cycloon gepasseerd is en de wind draait – erg zwaar, mijn dubbele openslaande deuren naar de veranda’s werden opengedrukt door de wind, er kwam veel water binnen, dit was heel anders dan bij Idai. 

Het was heftig weer. We hoorden chapa’s (golfplaten) en andere dingen tekeergaan, onbekende geluiden, waarbij we ons afvroegen wat het was. Ik ben vaker gaan liggen tussen dweilen en meubels schuiven in, maar slapen… nope. Ik ben oververmoeid fysiek en mentaal.

Vanochtend, deed het uitzicht vanuit de veranda aan de voorkant, me denken aan Idai, met het verschil dat de bomen nu niet helemaal kaal zijn. Het gevoel van de kracht van natuur en het verlies en leiden van dit volk is voor mij hetzelfde. 

We reden rond in de stad om te fotograferen en de schade te documenteren. Een aantal bomen waren ongevallen of takken afgebroken, lantarenpalen lagen om, veel waterschade en water op bepaalde plekken, afgezien van de chapa’s die overal lagen.

Dit is geen officieel bericht, wel mijn ervaring uit mijn omgeving. 

Nu is de regen gestopt maar er is nog veel regen voorspeld. 

De Mozambicanen zijn vroeg op straat, aan het opruimen en zand opscheppen voor eigen gebruik en/of te verkopen, ze leggen het over de modder om droge voeten te houden.

Er is veel puin om op te ruimen door de Gemeente.
Velen zitten ook zonder dak, met voeten in het water. Als het lang blijft regenen wordt het er ook niet beter van.

Ontem, após um longo dia na estrada, já em nosso local de destino, primeiramente me sentei e escrevi sobre o dia 30 de dezembro. Estou meio frustrada, pois perdi todo meu texto ja editado, pfff. 

Na manhã do dia 30 de Dezembro, avaliamos a situação geral dos estragos ocorridos e mesmo estando meio perdidos, pois as lembranças do idai estão ainda presentes na memória;  constatamos que foi mais leve do que imaginávamos que poderia vir a ser.

Não houve mortos, algun acidentes com ferimentos leves nos bairros onde as moradias são mais frágeis. Um pequeno número de residências que perderam partes de seu teto, alguns bairros sem energia elétrica, isto em comparação aos danos causados por Idai. Evacuação foi efetuada em alguns bairros, incluindo Praia Nova onde vivem muitos pescadores. Algumas árvores foram derrubadas mas sem causar grandes problemas.

Nossa casa aguentou firme; os preparos feitos deram frutos. Agradecidos e aliviados estamos e inclusive mais preparados para enfrentar algo assim. 

Naquela noite decidimos que poderíamos ainda ter nossos dias de férias e pegar a estrada na manha seguinte, com destino a Vilankulos 515 km ao sul de Mozambique. Saindo da cidade observamos que a população tomou precauções, seguiram bem as intruções de segurança e prevenções emitidas pelo atual Prefeito Dave Simango. 
Quanto mais nos afastávamos da cidade da beira maiores eram os estragos, árvores, tetos e etc. Mesmo em Imchope, que fica por volta de 140km de Beira os estragos eram visíveis. Nos morros via-se até mesmo cabanas com teto de sapé que sofreram danos, na entrada da cidade, tetos caidos e faltando as chapas, as barracas ao longo da avenida quase todas ao chão. Paramos e conversamos com alguns locais e o fato é que eles imaginavam que fosse ser somente na Beira; ingenuidade. Não se prepararam  imaginando que fosse tempestade de verão como de costume.

Inchope fica no cruzamento das estradas N6 (oeste/leste) e N1(norte/Sul). Aqui seguimos em direção sul e os rastros da  Chalane continuavam. De Inchope até Muxungue (por volta de 160km adiante) e arredores via-se as pequenas plantações de milho, ja grandinhos, deitados ao chão, àrvores caidas na estrada, estragos nos tetos. 

A viagem correu bem sem muitos empecilhos, fora os postos da Policia Militar que te fazem parar sem necessidade alguma, chuva em algumas partes do trajeto e os buracos na estrada que está pior devido às chuvas já caídas. 

Chegamos pouco antes das 18hs em nosso destino e agora é só relaxar relativando estes acontecimentos todos e festejar a vida esperando por um ano melhor.

Vilankulos é para mimum pedacinho do paraíso e aqui consigo recarregar-me e relaxar, curtindo as coisas boas que a vida nos oferece.

Dag na Chalane

Eerst wil ik even vermelden dat ik gisterenavond, na een lange reis ben gaan zitten om dit te schrijven en vervolgens alles ben kwijtgeraakt;  nadat de hele tekst al was gecontroleerd. Pfff.

In de ochtend van 30 December viel het best mee als we het vergelijken met Idai.  Chalene was niet zo sterk en bracht niet zoveel schade.  De bevolking heeft veel geleden door Idai, velen zijn nog niet hersteld ervan, sommigen hebben nog geen goed dak, ze improviseren.

Na Chalane waren er geen doden, sommige ongevallen met kleine verwondingen in de perifere wijken waar huizen kwetsbaarder zijn. Een klein aantal woningen verloren delen van het dak, vrij bescheiden in vergelijking met  de schade veroorzaakt door Idai. Er werden shelterplekken aangeboden voor mensen die in risico gebieden woonden,  onder andere in Praia Nova aan de kust waar veel vissers wonen.  Sommige bomen zijn gevallen, maar zonder  grote problemen te veroorzaken en de elektriciteit viel weg in een kleine deel van de stad.

Ons huis hield stand; de voorbereidingen droegen daartoe bij. Dankbaar en opgelucht zijn we ook omdat we beter voorbereid waren om een dergelijke storm te doorstaan.  

De avond na de storm  hebben  we besloten  om toch op vakantie te gaan en we vertrokken de volgende ochtend. Bij het verlaten van de stad  merkten we op dat velen voorzorgsmaatregelen hadden genomen en de preventieve adviezen van burgemeester Daviz Simango hadden opgevolgd. Op de daken van vele huizen lagen bijvoorbeeld zandzakken.

Hoe verder we waren verwijderd van Beira, hoe groter de schade aan bomen, daken, etc. Zelfs in Inchope, dat is ongeveer 140km van Beira was de schade  zichtbaar. Tegen de heuvels aan konden we hutten zien met rieten daken die schade hadden opgelopen. Bij binnenkomst in de stad, zagen we daken waarvan de golfplaten waren afgewaaid, de marktkramen langs de straat waren veelal omgewaaid. We stopten en spraken met enkele mensen en het bleek dat ze dachten dat de storm niet tot Inchope zou reiken.  Ze hadden zich niet  voorbereid en aangenomen dat het een gebruikelijke zomerstorm zou zijn. 

Inchope ligt op de kruising  van de wegen N6(west/oost) en N1(noord/zuid).  Vanaf daar gingen we naar het zuiden waar sporen van tropische storm Chalane’s ook nog zichtbaar waren. Tussen Inchope en Muxungue (ongeveer 160 km naar het zuiden)  kon je in de omgeving  de liggende maïsplantages zien, een aantal omgevallen bomen op de weg en schade aan een aantal daken.    

De reis ging voorspoedig zonder veel obstakels, afgezien van de militaire posten – ter bescherming tegen aanvallen van de Militaire Junta Renamo – die je stoppen zonder enige noodzaak en dan om water vragen, regen in een deel van de route en een toenemend aantal gaten in de weg veroorzaakt door regenval.      

We  kwamen kort voor 18.00 uur aan op onze bestemming en vanaf dan is het relaxen de voorbije gebeurtenissen relativered, het leven vierend en hopend op een beter jaar.

Vilankulos is voor mij een stukje paradijs op aarde, hier kan ik opladen en ontspannen,  genieten van de goede dingen die het leven ons te bieden heeft.  

In de nacht van dinsdag op woensdag 30 December, komt de Tropische Storm Chalane aan land in Beira. De voorspelling op dit moment, vandaag 14 uur, is dat de Storm Chalane met een gemiddelde maximum van 120 km per uur Beira zal bereiken; wat niet wil zeggen dat dit snelheid niet weer veranderen kan. Daarnaast kunnen er windstoten met hogere snelheden zijn. 

Na veel te hebben besproken en overwogen, besloten we, ik en mijn partner, dat we niet kunnen afreizen. We hadden al een vakantie gepland voor het jaarswisseling in het zuiden van Mozambique en zouden vandaag vertrekken. 

We besloten toch te blijven want we weten dat we niet kunnen relaxen en dat we hier veel meer kunnen doen dan daarbuiten.  Misschien zal de burgemeester Simango en de stad ons nodig hebben. Peter voelt zich verantwoordelijk en wil blijven, ook om eventuele problemen aan het huis gelijk op te kunnen pakken. We weten niet hoe zwaar het wordt en hoe de stad eraan toe zal zijn. Misschien raken we weer geisoleerd zoals gebeurde bij Idai. Het is voor mij persoonlijk een zeer moeilijk beslissing, en voor mijn partner ook.  Drie dagen geleden wou ik hier absoluut niet blijven. De herinneringen aan de Cycloon Idai hebben ons ook niet echt geholpen. Als ik eraan denk wil ik hier snel weg. Maar zelfs ik heb een verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van de stad en haar bewoners, en ik weet dat we toch iets kunnen betekenen ook voor de Burgemeester; dat we ergens mee kunnen helpen nadat de Storm voorbij is. We kunnen niet op vakantie wetende dat de boel hier te keer gaat.

We hebben voorbereidingen getroffen om de Storm aan te kunnen, zo goed als mogelijk. Noodpakket aangemaakt, met water en voedsel en dergelijke.

Waarschijnlijk raken we geïsoleerd, zonder stroom en telefonie. God Bescherm ons!

Tempestade Chalane

Nesta madrugada de quarta-feira dia 30 de Dezembro estará chegando a cidade da Beira a tempestade Tropical Chalane. A previsão neste atual momento, terça-feira as 14hs ainda é de que a tempestade deverá atingir a cidade com a velocidade de aproximadamente 120km por hora no máximo; o que não significa que esta velocidade não possa ainda mudar. 

Depois de muita reflexão e análise das previsões, eu e meu esposo decidimos nestamanhã nao pegar a estrada. Nos tínhamos viagem marcada ao Sul de Moçambique para a passagem de Ano Novo. Porém decidimos ficar, visto que muita coisa poderá ocorrer, desde perda de teto a alagamento, falta de energia e quebra de contato com o resto do mundo por vias telefônicas, e etc. Nossa presença e senso de responsabilidade para com a cidade da Beira e o Prefeito Atual Dave Simango não nos permite decidir em sermos egoistas, ir de férias fugindo da situção difícil em que a cidade deverá enfrentar.

Eu confesso que há tres dias atrás minha resposta era outra; eu não queria estar aqui de forma nenhuma.

As lembranças que tenho do Idai não ajudam em nada. Eu disse, e acredito ainda que assim será; que não ficaria aqui caso venha um ciclone nivel2. Chalane ainda não é um ciclone, mas poderia vir a ser, embora a previsão de hoje ainda confirma Chalane como sendo tempestade muito forte. 

Nós preparamos o que poderíamos ter preparado para enfrentar a força da mãe natureza, estamos nos últimos preparativos. Comida e água o suficiente para um tempo; sabendo que podemos ficar muito tempo sem energia e isolados.

Oxalá nos proteja!