Aangezien er niet veel gebeurt in Beira, normaliter, laat staan nu met de covid-maatregelingen, heb ik niet veel om erover te schrijven. Vandaar dat ik even wegbleef.

Vandaag moest ik even wat kleine inkoop doen en ben naar de stad gegaan met mijn vertrouwde Tuc-tuc driver. We gingen naar verschillende winkeltjes e tot slot een top bij de supermarket. In mijn hoofd nog de gedachte van: hoe maak ik de foto opdracht van vandaag? Ik dacht eerste om een foto van de kookpan van een verkopster in de stad, iemand die ik ken; maar al wekenlang vind ik haar niet op haar vaste verkooppunt. Al bijna thuis, zie ik ineens een maan aan het koken langs de weg bij het verkooppunt van vissers. Ik vraag Dino, tuc-tuc driver te stoppen want ik kan misschien mijn foto maken. 

Ten eerste, zodra de tuc-tuc stop komt een aantal mannen naar me toe want ze zien me als een potentiele klant. Ik vraag aan hen: wie is de kok? Waarop een van hen, achterin antwoordt, Ik ben de kok. Vervolgens vraag ik aan hem of ik een foto van zijn pannen mag maken, ik leg ook uit dat ik voor de fotocursus de foto wil. Hij stemt toe en terwijl ik naar de pannen toe loop beginnen ze te praten rondom ons; Laat ze geen foto maken. Niet doen. Blah blah blah. Ik blijf in gesprek met de kok, over zijn eten, terwijl ik Dino hoor praten met de anderen.  Ik schenk geen aandacht aan degene die er tegen zijn want ik weet waarom ze het doen. Een ander jong zegt waarom niet? Laat ze de foto maken en voegt er nog toe: mama maak ook van de vis, verwijzend naar een schaal vol met gefrituurde vissen, waarbij hij ook zegt je mag ook van mijn gezicht een foto maken, met een lach op zijn gezicht. Dat vind ik top. Hier ontstond een kort gesprek en dat is zo zinvol. De jongeman is met de kok op de foto en ook Dino maakt een pose om de sfeer te verbeteren. 

Aan het einde, wilden ze, bijna allemaal de foto’s zien. 

Eenmaal zittende in de tuc-tuc, vroeg ik aan Dino? Waarom wilden een aantal van hen verhinderen dat ik foto’ s maakte? Hij legde uit dat ze dachten dat ik vanuit een negatieve idee hun ellende wilde fotograferen. Dino had heel rustig uitgelegd waarom ik foto’s wilde nemen en dat ik vooral geen negatieve intenties had. 

Ze stonden er misschien met zeven/acht mannen en nog drie vrouwen. Er waren twee pannen op het vuur en een bakpan dat niet op de foto te zien is. Ze verkopen er vis en maken ter plekke hun lunch. Vandaag gefrituurde vis met tomatensaus en Chima* 

Hier wil ik nog iets toevoegen: Je kan hier geen foto’s maken zonder toestemming ervoor vragen en dat heeft ook met bijgeloof te maken.  Ik heb er zelf meegemaakt dat ik een foto van het geheel op de markt maakte en er kwamen mannen naar mijn toe en zeiden dat ik de foto moest verwijderen; ik moest hem laten zien dat ik geen foto van hem gemaakt had. Ze denken dat boze geesten in de camera’s zit. En als ze instemmen willen ze vaak gel ervoor hebben. 

Ik bedankte de kok en wenst hun alle een goede lunch, en weg en blij was ik met mijn foto.

*Chima is een soort polenta, gemaakt van witte maismeel.

• 

Já que não acontece muita coisa aqui na cidade, normalmente, imagine agora com as  regras covid-19. Este é o motivo da falta de postagem. 

Hoje precisei fazer uma comprinhas e procurar umas coisas específicas na cidade. Sai para fazer estas coisas de tuc-tuc, com o Dino, um dos meus motoristas de confiança. Eu,já no caminho de voltando, pensando sobre como iria fazer minha fotografia do dia. Neste momento eu vejo alguém cozinhando esta a beira da rua, na calçada,  no ponto onde vende-se peixe; disse:, Dino, pare ali no peixe; tem alguem cozinhando e quero pedir para fazer uma foto. 

Mal o tuc-tuc parou e alguns logo vieram me oferecer peixe. Ao todo algo como de sete oito homens e tres mulheres. Eles estão ali a vender seus peixes e ali mesmo fazem almoço. Também é comum encontrar em alguns pontos na cidade as mulheres vendendo refeições e/ou petiscos, fritando ali na hora. Perguntei a eles quem de vocês é o cozinheiro? Um senhorzinho respondeu timidamente: sou eu senhora. Expliquei que faço um curso de fotografia e precisaria fotografar suas panelas; perguntei se me permitia. Ele sorriu mostrando os dentes, bem simpático. Caminhando até suas panelas no fogo já ouvia alguns dizerem: Não, não deixe fazer foto. Nao faça fotos. Alguns vieram até nós para de alguma forma impedir-me mas outros me defenderam, inclusive Dino logo começou a explicar que eu não tinha nenhuma má intenção; só queria fotografar as panelas. Havia um jovem que logo também intercedeu por mim dizendo : mãe, pode fazer a foto, pode fazer também do peixe ali, mostrando-me uma tijela cheia de peixe frito. Pode também fazer foto do meu rosto, disse isto sorrindo; que garoto simpático. Achei tudo o máximo e parabenizei-o por sua simpatia. 

Durante estes comentário mantive meu foco no cozinheiro e neste jovem, não dando muito ouvidos aos demais. 

No final, com as foto’s prontas alguns quizeram vê-las, fiz fotos do jovem e do Dino fazendo poses, aliviando assim o clima. 

Eu agradeci a todos e desejei-lhes um bom almoço; a esta altura a tensão já havia se dissipado; e la me fui feliz com minha foto.

We waren niet de enigen, zondagmiddag op het strand. Zondag is de dag dat men, normaliter, gaat uitwaaien, baden en/of chillen op het strand. Dit is het eerste weekeind nadat wat versoepeling van de regels is ingetreden. Barraca’s mogen weer open, sporten wel in kleine groepen, en het strand onder andere.

De winter is eindelijk voorbij, en de temperatuur begint op te lopen, en dat voelen we ’s nachts; het blijft warm. En dit is de lente pas. In feit kennen we hier in Mozambique twee seizoenen, de zomer(regentijd) en de winter.

We vinden het leuk om met de hond op het strand te wandelen. Zij vindt het ook geweldig, ondanks het feit dat ze toch nog bang is voor mensenmassa’s en erg alert blijft. 

Het was al na 13 uur, de zon stond hoog in de hemel, veel kinderen aan het spelen in de zee en veel mensen op het strand. We zijn daarna naar een van de weinigen barraca’s gegaaan die opens was. Alle tafeltjes waren leeg. We gingen zitten maar zij bleef erg opmerkzaam, niet relaxed; de staart tussen de benen. Na twintig minuten ging ze eindelijk gewoon liggen onder de stoel van Peter.

Voorlopig gebeurt er niet zoveel; Ik heb nog wat nodige reparaties in de speelzaal bij het Weeshuis, de deuren en ramen zijn nog steeds niet gerepareerd na #Idai. leef van het dak ga ik de kamer ook laten schilderen. Hier in huis zijn we ook nog steeds bezig geweest met nasleep van de #Cycoon; het dak is inmiddels al hersteld. (zie vorige blog). Nu nog wat verbeteringen in de tuin, gras aanleggen, de watertank is inmiddels in de grond gezet zodat er meer water in de tank komt; de waterdruk is laag in de wijk. Het is vertraagd, zoals gewoonlijk. Het vraagt om geduld. 

Langzamerhand begin ik weer de openmarkt te bezoeken, maar ik beperk mijn uitjes echt. Ik wil niet onnodig de stad en winkels in. 

We hebben nu een lang weekeind maar we gaan niet weg. Vliegen doen we ook niet, tenzij nodig.

Ik hoop dat we weer kunnen beginnen met Beachvolley; maar je komt dan toch erg dicht bij elkaar; ik heb nog wat bedenkingen erover. 

De jongeren hier leven gewoon door, zoals voorheen, net zoals in Nederland en vormen zo een grote bron van besmettingen.

Voorlopig gebeurt er niet zoveel, misschien een beetje saai. Ik heb gelukkig genoeg te doen. Ik denk dat ik nog een maand, minimaal bezig ben met de werkzaamheden in en rondom het huis/weeshuis. Daarnaast doe ik mijn meditaties en Boeddhistische praktijken, yoga, sport en wandelingen. Ik hoop te kunnen beginnen met les geven. En tot slot volg ik nog djembé-classes van Cacauchy, een Mozambikaan plus een online cursus in “Tummo” vanuit Tantrayana Boeddhisme van Tulku Lama Lobsang Rinpoche.

• 

No domingo passado não éramos os únicos a caminhar pela praia. Domingo, é no geral o dia em que eles povoam a praia, caminhando, banhando e relaxando com a família. Este foi o primeiro domingo após o relaxamento nas regras de distanciamento social e controle do covid-19. Barraca’s abriram, sport em grupos pequenos e a praia está também liberada entre outros.

O inverno finalmente se foi e a temperatura começa a subir, notamos o aumento da temperatura, principalmente à noite; a temperatura já não cai. E isso por ser ainda primavera. Na verdade, em Moçambique conhecemos duas estações; verão (época das chuvas) e inverno.

Nos gostamos de caminhar na praia com Matuxi, nossa cachorra. Mesmo ela ainda tendo um pouco de medo, ela gosta muito de correr pela praia e rolar na areia. A caminhada começou já tarde, com a maré baixa, sol alto, a criançada brincando na água. Paramos em uma barraca para tomar algo, o local estava ainda bem vazio. Matuxi, ainda muito alerta, não estava nada tranquila; finalmente depois de uns vinte minutos ela relaxou e deitou-se sob a cadeira do Peter.

Por enquanto não acontece muita coisa aqui na cidade. Minha sorte é que algumas pequenas obras e consertos deverão ser feitos, tanto em casa como no orfanato; o que me ocupa.  Com o dinheiro que sobrou da doação para conserto do teto, depois do #Cyclone #Idai, vamosureparar portas e uma janela da sala de jogos e também pintar. Em casa ainda pequenos reparos, colocar grama em uma parte do quintal, fazer uma calçada. Ja colocamos um tanque para lavar roupa e enterramos o tanque de água para ver se enche mais fácilmente; a pressão da água aqui no bairro é muito fraca.
Também tenho minhas práticas do budismo e yoga, espero iniciar as aulas novamente. E além disso estou fazendo aulas de batuque/djembé com o Cacauchy e ainda faço um curso on-line com meu Lama Lobsang Rinpoche.

Devagarinho começo a fazer compras na feira livre, evito ao máximo o centro, lugares movimentados e as lojas.

Teremos um final de semana prolongado, mas não sairemos da cidade. Voar somente sendo necessário.
Espero iniciar aos domingos o Beachvolley mas estou um pouco receosa. Os jovens vivem como antes tornando-se assim uma fonte de transmissão e/ou contaminação, pois não respeitam o distanciamento social, e muitos dos jogadores estão ai na faixa etária de 25 a 35 anos.

We zijn nu al langer dan een week uit de quarantaine. We zijn bezig gewest met het repareren van het plafond en het schilderen van het huis, binnen. We zijn ook gelijk uit eten gegaan met Irene en David in het Portugese restaurant; zo beginnen we langzamerhand met onze normale leven binnen de nieuwe situatie “social distancing” en covid-19.
Maandag, 7 september was een vrije dag, de dag van de Overwining. De dag dat de Overeenkomst van Lusaka werd getekend, na 10 jaar oorlog. 
Desondanks het feit dat het een vrije dag was hadden we mannen aan het werken in ons huis. Het gipsplafond moest hersteld worden, er zat een gigantisch gat erin door de zware regen van vorige december/januari. Blijkbaar was het dak niet goed gemaakt na #Idai.

Intussen is het plafond gerepareerd en het schilderwerk is af.  

Als ik op stap ben kijk ik of men aan de regels houden, zeker in winkels. Ik hoorde dat er zijn winkeliers die het beter doen dan anderen. Ze moeten in ieder geval je temperatuur meten als je binnen wilt komen. 

Mijn ervaring, in het weekeind was dat men gewoon op elkaar aan de rij staan bij de kassa, al staat er een gigantisch bord met de tekst: ‘Houd afstand, het virus is echt’.

In bepaalde winkels vind ik dat ze het aantal klanten moeten beperken, maar ja, wie ben ik.

Ik probeer zoveel mogelijk bij de market te halen en de supermarkt en winkeltjes zoveel mogelijk te vermijden, maar soms kom je er niet onderuit. 

Vorige week, ging Peter en ik even wandelen en hebben we Matuxi, onze hond meegenomen. We hebben haar gekregen via vrienden, want de eigenaar heeft Mozambique verlaten. We wilden proberen met haar naar het strand te gaan. Het ging boven verwachtingen goed. Ze liep wel erg dichterbij, bijna verstrengeld tussen onze benen, maar het lukte, we deden het vrij relax ook. Op het strand, die leeg was, hebben we haar losgemaakt en ze genoot ervan. Ze rende achter mij aan en toch bleef ze in onze buurt. Rollenbollen in het zand en zo blij was ze. 

Op de weg terug was ze geïnteresseerd in een kindje en twee puppy’s maar ik vond het teveel worden, en liepen we terug naar huis. 

Als ik haar naam roep en in mijn handen klap komt ze zodat ik ze kan aaien en de riem omdoe; dat vind ik al fantastisch. 

Ze is nog niet geweend aan de bewakers. Deze week blafte ze naar een van hen. In haar vorige huis beet ze de bewaker van de buren want hij kwam in haar terrein. 

Ze is nu veel relax en gewend aan mij en Peter. Ze kwispelt met haar start en kom als ik ze roep. Ik realiseer me dat ze ons het contact geeft die we missen met mensen in deze nieuwe omstandigheden, want ze is afhankelijk van ons en bovendien lief.

Vanmiddag hebben we een wandeling op het strand met haar gemaakt, en zijn we zelfs bij Café Biques gaan zitten en het ging. Ze doet het erg goed.

Houd afstand en take care!

Vida livre

Já saimos da quarentena há mais de uma semana. Estivemos ocupados nesta última semana com o conserto do teto de gesso e a pintura da casa.  Já no sábado passado saimos para jantar fora com Irene e David no restaurant Portugues e assim, aos poucos, nossa vida começa a se normalizar dentro do possível neste quadro de distanciamento devido ao covid-19. 
Maandag, dia 7 de setembro foi feriado em Mozambique, dia da vitória. Dia em que foi assinado o Acordo de Lusaka em 10 -09-1974, após 10 anos de guerra.

O teto falso de gesso veio abaixo e já foi reparado; a casa, por dentro também  foi pintada. Quando saio por ai observo se o povo respeita a lei de distanciamento pelas ruas e principalmente nas lojas. Alguns sim, mas nas lojas, imaginem, é um tumulto.

No sábado entrei em uma lojinha de utilidades domésticas de um chines, uma bem grandinha, mesmo tendo uma placa imensa próximo ao caixa dizendo: mantenham a distância, o virus é real, o povo estava coladinho na fila (ali faltou acompanhamento de um funcionário para se fazer cumprir o regulamento).

Devo dizer que os comerciantes (nos poucos onde entrei) fazem o papel deles até que bem. Na entrada o guarda mede sua temperatura. Eu acho que deveriam limitar a quantidade de clientes a entrar no recinto. Segundo Irene Berger alguns o fazem mas o controle em manter a distância é bem complicado. 

Eu farei minhas compras no mercado livre como sempre, limitando a ida ao supermercado, mas nem sempre é possível.

Apesar de sido feriado tinhamos alguns trabalhadores aqui em casa, consertando o teto das salas de jantar e estar. Eu e Peter escapamos com Matuxi, nossa cachorra; fomos dar uma caminhada. Matuxi ficou sem casa, pois o dono voltou para Portugal; nos a adotamos. Estamos tentando acostumá-la a sair na rua de coleira.  Aos poucos, Peter já deu duas voltas no quarteirão com ela, e ontem fomos audaciosos, fomos até a praia. A audácia nos trouxe frutos, tudo correu muito bem, acima das expectativas. A soltamos a beira-mar e ela corria e se divertiu, rolou na areia e sempre voltava pra ficar perto de nós. Podemos dizer que foi um sucesso. 

Ela ainda não se acostumou aos dois guardas. Na noite passada ela ladrou para um deles. 
Nós ouvimos que na antiga casa ela mordeu a perna do guarda dos vizinhos pois ele entrou em seu terreno; ela não deu moleza.

Matuxi já está bem mais relaxada, amigável e até feliz. Já vive abanando o rabo. 

Ontem me dei conta de que Matuxi nos auxilia neste momento difícil. Temos que cuidar dela e isto nos ocupa e nos dá o contato social que perdemos em outra parte. 

Hoje, fomos com Matuxi caminhar na praia, inclusive passamos no café Biques e ela nos seguiu sem coleira, depois a colocamos na coleira e ela ficou bem. Ela já confia em nós.

Boa semana pessoal e cuidem-se!

We zitten nu aan het einde van de Quarentaine.  Annemarie en Irene deden alle boodschappen voor ons en dat ging prima. Van honger kwamen we niet om. 

Zelfs een visser kwam langs en bracht me garnalen en Jandira stuurde me een vers gemaakt Braziliaanse witte kaas. 

De kledingkast is nagelopen en opgeruimd, koffers uitgepakt; nu alleen door de boekenkast heen en voilá. 

Toen we twee weken geleden aankwamen troffen we een hond in onze tuin. Meneer Joaquim zei: ‘DONA Irene bracht de hond en zei dat ze met u ging praten.’ Ik wist al hoe laat het was. Irene is een dierenliefhebber en wil alle katten en honden in Beira redden. Ook wij hebben in onze eerste zes maanden hier een nest met drie kittens gered. Mijn vorige kater León kreeg ik ook via haar omdat een vriend ging verhuizen naar Zuid-Afrika en León niet kon meenemen.

Eenmaal binnen aangekomen stond er een rozenstruik met een brief van Irene; die ze had achtergelaten voor me. In die brief schreef ze: ‘Dear Dilma, I did not tell you about Matchuxi in case you woud say “ NO”. But I believe, you and Peter are so lovely and nice people.  There is no better kat than León, I know; but Matchuxi needs to be rescued just like León did. So maybe you wil love her’. 

Ik kon er niet boos om worden maar alleen om lachen; de brief was zo grappig en Irene is een warmhartige persoon met veel humor. 
Teef Matchuxi leeft hier al ruim twee weken en ze was erg bang, ze verstopte zich als er mensen kwamen. Ze reageerde wel als je haar naam riep. Ik riep haar vanuit de veranda en zag haar zoeken.

Ze liet zich aaien door mij in de eerste twee dagen maar ze was niet helemaal ontspannen. Ik deed het rustig aan. Inmiddels heeft ze rondjes om me heen gelopen, van dichterbij en mijn hand gelikt. Ze is nu veel meer ontspannen en als er iemand in de tuin komt en we zijn daarbij, verstopt ze zich niet meer. Langzaam eet ze beter en wordt vriendjes met ons.  Ik blijf een katten liefhebber maar vind haar ook lief. Ik mis León trouwens; soms lijkt het alsof ik zijn schaduw door het huis zie lopen achter mij aan. Het huis is leeg.

Ik denk om voorlopig te wachten met de zoektocht naar katten en zien hoe het verhaal van Matchuxi verder gaat.

Quarentena

Já estamos na fase final da quarentena. Irene e Annemarie fazem as compras. Até camarão fresco me foi entregue, inclusive queijo mineiro fresco feito por Jandira, uma mineira que vive aqui. Tudo organizado.

Já limpei os armários e desarrumei as malas. Só me falta a estante de livros. Entremeio, cozinho, estudo e faço minhas práticas, escrevo, zanzaneio e tenho meus desvaneios na rede.

Tive uma grande surpresa quando chegamos em casa, havia uma cadela no quintal. Sr. Joaquim disse: Foi dona Irene que trouxe e disse que iria falar com a sra. 

O jeito é rir pois Irene sai por ai salvando animais que encontra por seus caminhos. Inclusive nos meus primeiros seis meses aqui salvamos un ninho com 3 gatinhos, eu tb os cuidei por 3 semanas até desmamarem, da mamadeira que seja claro.

Meu gato, o León recebi atravez dela, pois era de um amigo nosso e ela foi quem me avisou que ele estava procurando uma casa para León. Aquele gato foi um presente divino que recebi. 

Matchuxi já está aqui há mais de duas semanas, agora começou a comer melhor e aos poucos está se acostumando comigo e com Peter. Já não foge quando chega alguém se estivermos por perto. Já sabe que pode confiar em nós e pede carinho. Já tenta até entrar na cozinha.

Pensei em esperar um pouco à procura a gatos e ver como esta estória se desenvolve, mas já começa aparecer pessoas me oferecendo gatos. 

Sinto muita falta do meu companheiro; as vezes parece que vejo seu vulto pela casa, atrás de mim. 

A casa está vazia.

Na negen maanden in Nederland, waarvan zes maanden in #lockdown, zijn we teruggekeerd naar Beira. De grenzen in #Mozambique zijn nog steeds dicht. Vanuit buitenland kom je niet zomaar binnen. Er zijn een aantal vluchten vanuit Lissabon naar Maputo waarbij strenge regels worden toegepast.

Om een ticket te bemachtigen moet Je voldoen aan bepaalde criteria: 

1. Inwoner zijn met een reeds verkregen visum, tenzij je hier belangrijk werk hier moet verrichten of voor humanitaire hulpverlening. 
2. Certificaat van negatieve #covid-19 testuitslag afgenomen binnen 72 uren voor vertrek. 
3. Een verklaring van de Minister van binnenlandse zaken die je toestemming geeft om toegelaten te worden (In dit geval werd dit door Tap en de Portugese Ambassade geregeld want er is nog geen procedure hiervoor). Later begrepen we dat deze verklaring toch niet meer nodig is. 

We hadden wat zorgen en werk te verrichten om alles geregeld te hebben, zeker omdat regels in deze tijd snel kunnen veranderen. Inmiddels zijn we al in het Land, en in quarantaine in ons eigen huis. 
De boarding ging prima en de vlucht ook. Wat vermoeiend is geweest was in de rij staan voor meer dan een uur, buiten, in de frisse wind, bij het vliegveld in Maputo voor controle van de covid-19 test, je temperatuur checken en dan nog de Migratiedienst. Ze hadden artsen en personeel in witte pakken met maskers op en brillen om je temperatuur te meten.
In totaal zijn we meer dan twee en half uur ermee bezig geweest. Daarnaast hadden we een bagagestuk dat niet aankwam, dat kostte extra tijd. Dit vond ik minder goed geregeld door de Mozambikanen. Voor de rest zijn ze beter georganiseerd, bijvoorbeeld met boarding en uitstappen dan in Europa. Ze zijn scherp met passagiers om de regels te handhaven, zoals blijven zitten, niet staan in de rij voor de wc, bij boarding en van boord gaan verdeelden ze de passagiers instapzones, waardoor iedereen gefaseerd in- en uit kon stappen. De overige passagiers moesten bleven zitten totdat ze geroepen werd om te ont-boarden. 

Ik heb gisteren begrepen van iemand die in de zorg werkt dat er maar 3 casussen zijn van isolatie in Beira op dit moment. De sterfgevallen in de stad zijn in het algemeen niet gestegen. 
Men is hier bewust van het gevaar van het corona-virus en willen er niet aan dood gaan. Ze zijn er echt bang ervoor. Het merendeel draagt maskers, ook de kinderen.  Zelf heb ik dat opgemerkt, zowel op het vliegveld en omgeving als op straat onderweg naar huis. 

Restaurants zijn wel open, met meer afstand tussen de tafels (dat kan ik nog niet bevestigen), bars en scholen zijn dicht.

Van diverse Mozambicanen (zoals ons bewakers, werkman, taxichauffeurs o.a.) hoorde we dat de gewone man die barraca’s hebben en kleine kiosk’s om 5 uur dicht moeten gaan, en daardoor minder verdienen. De armen hebben het ’t zwaarst door deze maatregelen.

We zijn in ieder geval blij dat het gelukt is met de reis en nu hier te zijn. Beira heeft ons in haar greep. 

De volta à Beira

Estive nove meses na Hollanda, sendo que seis deles devido ao isolamento social, Lokdown.  Assim que houve a possibilidade de voar e entrar no país decidimos voltar. Há alguns voos irregulares pela Tap em acordo com a Embaixada Portuguesa aqui em Mozambique. Estes voos são para moradores, trabalhores na área de medicina e serviços humanitários e para aqueles que já possuem visto de trabalho com prioridade.

Para tanto, para se agregar à lista de passageiros deste voô é preciso cumprir os critérios abaixo:

1. Ser morador ou ter visto dentre os mencionados acima
2. Portar certificado de teste negativo de #covid-19 efetuado dentro de máximo 72 horas antes do embarque em Lisboa.
3. Carta de permissão do Ministro de causa internas para ter entrada no país ( A Tap e a Embaixada cuidaram disso pois ainda não há processo em vigor.

Conseguimos passagens em um destes voos a Maputo. Apesar da correria e estresse, devido às mudanças nas regras, o que ocorre com maior frequência neste momento, em decorrência do corona-virus, conseguimos voar e neste momento já estamos em quarantena, em nosso lar na cidade da Beira. 

Os Orgãos Moçambicanos tem organizado bem a recepção e acompanhamento dos passageiros, inclusive nos voôs internos. As(os) comissárias (os) estão alertas e intervem quando os passageiros infringem as regras. Estão de parabéns. Nos aeroportos, os funcionários trabalham e auxiliam os passageiros a cumprirem as regras de distanciamento. Inclusive achei que aqui eles respeitam e cumprem estas regras bem mais que na Europa. No embarque dividem por zonas e em grupos menores assimcomo também no desembarque, exigindo que os outros passageiros se mantenham sentados até serem chamados para embarque e/ou desembarque. 

Em uma conversa com alguém da área de saúde soube que há poucos casos na cidade. Temos somente 3 casos de isolamento total no hospital. O povo está bem consciente de que é uma doença que mata e não querem morrer de covid-19. Eles usam as mascáras, inclusive as crianças.

Os restaurantes estão abertos, bares fechados, quiosques e barracas,  fecham as 17 hs. Os vendedores informais à beira-mar, isso está proibido. 

Estas informações recebi de Moçambicanos; nossos guardas, empregado e motorista de taxi. 

O povo mais necessitado é o que mais sofre, como sempre a corda arrebenta do lado mais fraco.

Estamos felizes por estar de volta à Beira. Esta cidade nos conquistou. 

 Wat brengt het ons?

Nu een jaar na de #Cyclone #Idai, en ik beleef weer een crisis.  Maar nu ben in niet in #Afrika maar zit ik een Europa, waar de Corona virus zich flink verspreid heeft en velen dood op zijn naam heeft.

Op 16/3/2020 zijn er strenger maatregeling aangenomen binnen Nederlandse Regering; Scholen, restaurants, cafés en sportgelegenheden zijn dichtgegaan voor drie weken. Activiteiten waar men met meer dan 100 mensen zijn allang op de lijst. De verspreiding moet ingehouden worden.

We zitten thuis, met social distancy, en het leven gaat door, maar hoe? Het is voor ons allemaal moeilijk maar voor een aantal onder ons nog iets harder. Dat heeft te maken met je persoonlijkheid en inzichten in het leven, geloof ik. We worden vooral met onszelf geconfronteerd en dat kan hard aankomen. We zitten met z’n alle in huis, misschien niet anders dan voorheen, maar ervoor had je een uitlaatklep, nu iet. JE moet het doen met elkaar binnen, 24/7.  Onze kracht wordt goed benut maar onze zwakheden komen ook krachtiger na boven. Hoe ga jij ermee om? Heb je de moed om ernaar te kijken? Of vlucht je in anderen gedragen? Praat je erover? Of schrijf het van je af. Ik schrijf het van me af, zeker als ik inzicht erin krijg. De “Eureka moment” maakt me zo blij en geef me innerlijke rust, vrede in mijzelf en met mijzelf. Dat heb ik nu, kortgeleden ervaren en daarom dit schrift. Ik wil het toch graag delen. Niet dat mijn persoonlijke ervaring en leven zo belangrijk zijn. 

Ik geloof dat door het delen van onze verhalen, zijn we in staat om diepe verbindingen te leggen, waardoor de ander ook eventueel inzichten kan in eigen levensvragen. Ik ben HSP en heb veel moeilijke momenten gehad deze week.  Mijn partner en dochter maken graag muziek, zijn enorm praters en druk makkers. We hebben gelukkig veel ruimt waardoor ik me kan terugtrekken en dat deed ik ook, veel; want het was hard nodig. Ik heb dus veel momenten gehad waarin ik afstand wou en toch de verbinding met hen wilde. Vooral om de verbinding te voelen vond ik het lastig.  Daar heb ik veel inzichten in gekregen de laatste dagen.

Ik heb probleem in mijn leven gehad dat ik me niet gezien voelde en ook niet dat ik serieus genomen werd. Dit is een grote issue geweest. In deze periode kwam ik restjes ervan tegen. Een voorbeeld: 2 dagen geleden had ik een opdracht in de groep #binnenkijken (gecreëerd door een fotograaf om ons te helpen afleiden in dit periode) om foto’s te maken over verbinding. Je voelt het al! Ik had geen inspiratie, al moet ik zeggen dat ik de dag het huis ging doen, maar dat mag geen excuus zijn, geen idee waar de verbinding lag. Ik voelde me ook niet echt verbonden. Ik ging schoonmaken zodat ik rust kon vinden. Pas laat in de avond, toen ik ging zitten mediteren, afgezonderd van mijn huisgenoten, kon ik verbinden met mijzelf. Ik voelde me ook niet echt verbonden met mijn huisgenoten. Dat kon natuurlijk ook niet als ik niet verbonden was met mijzelf, met mijn innerlijk kracht. En dat is mijn boodschap voor jou. Zelf liefde is nodig om liefde te kunnen geven. Innerlijke rust is nodig om te kunnen kiezen voor jezelf, om gelukkig te zijn. Contact met jezelf, met je innerlijke kern, met GOD’s vonk is nodig om in verbinding te kunnen komen met anderen.

Nu, Zondag, mooi weer, zit ik alleen thuis, zelfs de poes is buiten onder een struikje. De laatste stukje van de puzzel kon gelegd worden. Ik zit nu in alle rust en vrede dit te schrijven. Niets is overgelaten aan toeval geloof ik. Ik ben dankbaar dat ik nu alleen zit terwijl vroeger zal ik me verlaten voelen, eenzaam en niet belangrijk als ik bleef klampen aan het verleden en aan die gevoelens die door zo’n een situatie aan mijn vastklemde. Dat is het verschil, als jij durft te kijken naar je negatieve emoties, en het los laat omdat je de keuze maakt om happy te zijn en compleet te zijn met de kracht dat in je zit. Durf naar de kracht te kijken en vriend ermee worden.

Pandemia, O que ela nos oferece?

Agora, um ano após o #Cyclone #Idai, estou passando por outra crise. Mas agora não estou na África, e sim na Europa, onde o vírus Corona se espalhou amplamente e tem muitos mortos em seu nome.

Em 16/3/2020, medidas mais rígidas foram adotadas dentro do governo holandês; Escolas, restaurantes, cafés e instalações esportivas estão fechados há três semanas. Atividades em que uma com mais de 100 pessoas está na lista há muito tempo. A distribuição deve ser restringida.

Estamos em casa, com distância social, e a vida continua, mas como? É difícil para todos nós, mas um pouco mais difícil para alguns de nós. Isso depende de sua sua personalidade e idéias sobre a vida, acredito. Somos principalmente confrontados com nós mesmos e isso pode ser difícil. Estamos todos em casa, talvez não seja muito diferente de antes, mas antes você tinha uma saída, agora não. É necessário fazer isso juntos em ambientes fechados, 24 horas por dia, 7 dias por semana. Nossa força é bem aproveitada, mas nossas fraquezas também emergem com mais força. Como você lida com isso? Você tem coragem de olhar? Ou você foge em outros tipos de comportamentos, fugas? Você está falando sobre isso? Ou escreve sobre como voce se sente? Eu escrevo, especialmente quando entendo o que me ocorre. O “momento Eureka” me deixa muito feliz e me dá paz interior, paz em mim e comigo mesma. Eu experimentei recentemente isso e, portanto, estou aqui para dividir com voce. Eu gostaria de compartilhá-lo de qualquer maneira. Não que minha experiência pessoal e minha vida sejam tão importantes.

Acredito que, ao compartilhar nossas histórias, somos capazes de fazer conexões profundas, para que a outra pessoa também possa obter insights sobre suas próprias questões da vida. Sou HSP e tive muitos momentos difíceis esta semana. Meu parceiro e filha adoram fazer música, são grandes conversadores e muito ativos. Felizmente, temos muito espaço para que eu possa me retirar e o fiz muito; porque era extremamente necessário. Então, tive muitos momentos em que precisei me distanciar e  ao mesmo tempo sentia a necessidade de conectar com eles. Eu particularmente achei difícil sentir a conexão. Eu obtive   muitas realizações e insights nos últimos dias.

Tive um problema na minha vida onde não me sentia vista e aceita. Esta tem sido uma questão importante que me rodeava muito no passado algumas . Durante esse período, me deparei com algumas sobras. Por exemplo: a dois dias atrás eu recebi uma tarefa no grupo de exibição #inside (criada por um fotógrafo para ajudar-nos a nos distrair durante esse período); a tarefa era tirar fotos sobre a conexão. Você já pode sentir isso! Eu não tinha inspiração, embora eu tenha que dizer que eu estava fazendo a faxina naquele dia, mas isso não deveria ser uma desculpa. Nenhuma idéia de onde estava a conexão, nem a via nos objetos a minha volta. Eu também não me sentia realmente conectada. Fui limpar para encontrar paz. Foi já tarde, a noite, quando me sentei para meditar, onde  consegui me conectar. Eu também não me sentia realmente conectado aos meus amados familiares. Claro que isso também não seria possível se eu não estava conectado comigo mesma, com minha força interior. E essa é a minha mensagem para você. O amor próprio é necessário para dar amor. Aceitaçao completa é necssário para ser voce mesmo. Tranquilidade de espirito é necessário para poder escolher ser feliz. O contato consigo mesmo, com o seu núcleo interior, com a centelha de Deus é necessário para que possas se conectar com o próximo.

Agora, domingo, bom tempo, estou sozinha em casa, até o gato está la fora, no quintal, debaixo de um arbusto. A última peça do quebra-cabeça pode ser colocada. Agora estou escrevendo isso em paz e sossego. Nada é deixado ao acaso, acredito. Sou grata por estar sozinha aqui e agora. No passado, me sentiria abandonada, solitária e sem importância,  se continuasse estes sentimentos se apegassem a mim. Hoje eles já nao se apegam pois encontrei meu centro divino.

Esta é a diferença, se você se atreve a olhar paradentro, para quem você reralmente é, la no fundo, de verdade? Você encontrará tesouros caso o faça, acredite.

Een jaar na #IDAI

Nu, een jaar na de #Cyclone #Idai, eens kijken hoe de situatie in Beira is met de Beirenses? Hoe is het met mij? Om privé redenen zit ik nu nog steeds in Nederland sinds onze vakantie in Zuid-Afrika. Ik verwacht om in April terug te gaan naar Beira.

Mijn ervaring tot/met November 2019 is dat als je door Beira loopt of rijdt, je ziet dat het leven doorgaat, men doet wat nodig is en volgt de koers van het leven zelf, maar dat betekent niet dat alles weer goed en normaal is. Er is nog veel leed onder de bevolking.  Velen hebben nog geen dak boven hun hoofd. Misschien wel een goedkoper zeil eroverheen gespannen maar de situatie is nog steeds slecht wat behuizing betreft, o.a.

De wegen die getroffen zijn door #Idai liggen er op dezelfde manier bij als voorheen, op sommige plekken erger na de regenperiode.

Ik moet de Mozambikanen, specifiek de Beirenses want dit heb ik met mijn eigen ogen gezien, nageven dat ze veerkrachtig zijn en dat ze het leven aannemen zoals het komt.
Dit is een talent dat niet iedere bevolking bezit, vind ik.

We hebben zelf veel nasleep van de gevolgen van Idai in ons eigen huis en dan praat ik niet over de psychologische littekens. Met zware regen in november/december is er weer lekkage ontstaan via het dak en het onderdak van gips heeft het begeven, dus is er een enorm gat in het plafond midden in de eetkamer. Dus de eetkamer en woonkamer zijn onbewoonbaar geworden want er zit nu schimmel in en het stinkt. Dit wordt nu pas opgelost.

Er is na de conferentie van vorige jaar veel gesprokken over de donaties die naar Beira komen voor de herbouw van Beira. Er gaat nog veel gebeuren in Beira en de stad wordt vast beter dan voorheen, maar er is nog een lange weg te gaan.

Aan de andere kant gebeurt er nu al veel in Beira. Hulp organisaties,  ONG’s en anderen nemen ook actie. Dat is goed.

Er is kort geleden een project gestart in Beira, genoemd ‘Beira Verde’ om de stad groener, mooier en koeler te maken. Ze gaan op 14 maart bomen planten in de hele stad en roepen de bewoners om zich erbij aan te sluiten. Zie de link van de facebook-pagina ervan.

Ik hoop binnen enkele weken terug te gaan en mijn leven aldaar weer oppakken. Het weeshuis waar ik nog wat moet afhandelen en yoga lessen  weer op te pakken o.a.

UM ANO após #IDAI

Agora completando amanhã um ano depois do #Cyclone #Idai ter passado devastando a cidade da Beira e arredores, quero parar e refletir. Como estão os moradores da cidade da Beira? E eu como estou? Quais as melhorias já ocorridas? Em que pé está a cidade?

Por motivos pessoais estou desde final de novembro de 2019 fora da cidade. Desde as férias na Africa do Sul segui viagem até Hollanda onde ainda me encontro.

Até o mês de Novembro, a experiência me mostrava que a vida segue aparentemente normal nas ruas e na cidade no geral. A vida segue sim seu curso, mas normal ? Não é bem normal, pois muitas famílias mais carentes e de baixa renda ainda podem estar sem teto. Talvez improvisaram com uma lona, mas muitos perderam não só o teto, literalmente falando, mas metade ou todas as paredes devido ao #Idai. Quem mais sofre é justamente quem menos recurso tem? As estradas e ruas também sofreram muito e ainda aguardam fundos para recuperação; algumas partes estão ainda piores devido ao período de chuvas.

Tenho que admitir que o povo Moçambicano, no caso o Beirense, é muito flexível.  Eu pude ver na prática logo depois do #Cyclone ter passado por lá. O povo reage, se reergue e continua, seguindo em frente com o pouco que se tem. Achei bonito ver, mas também tem o lado triste da história.

Nos, eu e Peter ainda temos os rastros do Idai em nossa residência. Depois da reconstrução do teto, quando o período de chuva chegou descobrimos que ainda havia vazamento no teto,isto já em Dezembro, destruindo parte do teto falso, o qual é feito de gesso. Imaginem só o mal cheiro e um buraco imenso na sala de jantar, o gesso veio abaixo. Esta é a situação real nossa, no caso do Peter.  Foi necessários aguardar nova pancadas de chuvas para definir o local exato, depois consertar. Resumindo, a sala de jantar e estar estão inabitáveis devido ao fungo e o mal-cheiro. O problema ainda será resolvido.

Depois da conferência em maio de 2019, fundos já foram destinados à diversas áreas, tais como proteção costeira, saneamento, estradas, imóveis, escolas, universidades e hospitais, e ainda a maior perda que é do povo, pois grande maioria ficou sem teto. Muita coisa está por acontecer  e acidade deverá ficar em um estado melhor que antes do #Idai, mas ainda há um longo caminho a ser percorrido.

E por outro lado, muita coisa já acontece neste âmbito. No momento muitas organizações e ONG’s ja atuam, há também outras iniciativas, uma delas é a Iniciativa chamada “Beira Verde” , foi criada recentemente para replantar ávores em toda a cidade da Beira. Esta iniciativa téra seu lançamento dia 14/3/2020.  O cidadão Beirense é mobilizado a participar, a levar os filhos também a participar.  
Veja a página no Facebook.

Eu espero em breve estar de volta a Beira e a minha vida cotidiana, incluindo o trabalho que ainda tenho que finalizar no Orfanato.

Wilderness ligt aan de Garden Route, het is een kleine plaats langs de zee. Het is naar ons inzien de mooiste plaats langs de Garden Route tot nu toe. Het stadje ziet er gezellig uit, met cafés en restaurants, zitplaatsen onder bomen etc. We hebben een slaapplaats iets verder op de route, midden in de natuur; Eco’s Reserve, chalet: zonenergie, regenwater voor douches, gescheiden afval, noem maar op.  Vanuit hier zijn we wandelroutes gaan doen en ook Wilderness zelf bezocht. Er zijn wandelroutes voor iedereen.

Eco’s Reserve ligt in een dal, bij een meer.  Hier in de buurt kun je behalve wandelen, ook kanoën en watervallen bezoeken o.a.

Daarna zijn we naar Knysna (spreek uit als: Nijsna) en Plettenberg gegaan. Knysna is erg leuk, gebouwd aan de voet van een berg, er is veel te doen aan watersport. Leuke plek om in de buurt te staan, shopping en gewoon gezellig zonder dat er te druk is, zeker in deze tijd van het jaar, in de zomer durf ik niets over te zeggen.  We hadden geen overnachting in Knysna, we zijn gestopt voor koffie en rondgelopen, etc. We zijn doorgereden richting Plettenberg; en ergens voor Plettenberg zelf hadden we onderkomen geboekt voor drie dagen.  Daaruit zijn we naar de Monkyland, Birds of Eden en de Elephants experience gegaan.  We zaten daar goed, midden in het bos met luxe accommodaties.

De “Elephants Experience” was voor mij Geweldig! Ik ben dol op ze al kan ik niet uitleggen waarom. Dit is een privé reservaat, waarin ze wees, mishandelde en verlaten olifanten opvangen. Ze verzorgen en bestuderen de olifanten. Ze krijgen elke uur geloof ik een groep toeristen, de hele dag jaar in jaar uit. We kunnen de olifanten een snackje geven, door een bakje groente en fruit te kopen. Ze zijn zo slim, ze hebben het eigen plekje bij het voedrekje. Ze lopen richting het voed-plaats voordat ze ons kunnen zien. Na het eten kun je onder begeleiding van een gids de olifanten aaien en foto’s nemen. Zo generen ze inkomst voor extra voedsel bijvoorbeeld.  Ik heb me laten vertellen dat ze slecht zicht hebben maar enorm goed gehoor. Ze horen de auto met toeristen aankomen voordat we op de heuvel komen, en lopen richting de voedplek.

Of dit de beste oplossing is, weet ik niet, maar ze doen wel goed werk daar, lijkt me. Ik vraag me af of ze gelukkig zijn, omdat ze iedere dag mensen zien die hun willen aaien bijvoorbeeld. Is dat ok? Aan de andere kant zo ziet hun leven eruit, en ze zijn goed verzorgt.

Inmiddels zijn we terug in Cape Town,  na een trip van 12 dagen in totaal; de vakantie is aan haar eind gekomen. Ik ga weg met een blij en warm hart voor Cape Town en Zuid-Afrika. De garden route is prachtig en er is zoveel te zien en te doen. Dit is ook Afrika, heel anders dan wat ik gezien heb tot nu toe. Hierover nog meer te lezen later.

Rota do Vinho

Wilderness é um paraiso no meio da natureza. Nós não nos hospedamos em Wilderness, mas sim 10 km adiante em “Reflections Eco’s reserve”. Eles oferecem alguns chalês maravilhosos escondidos ali no meio da natureza. Na área há várias trilhas para todos os tipos e gostos, com ou sem cachoeiras, canoagem também é possível  e muito mais.  A reserva está a beira de um lago, onde também se podem ter atividades esportivas. Na reserva pensem, energia solar, água da chuva é reaproveitada, reciclagem de lixo e etc. Para nós um dos lugares mais lindos para se hospedar na rota do vinho, tanto que no caminho de volta passamos uma noite aqui.
A cidadezinha chamada Wilderness é pequenina, super lindinha, com bares, cafés e restaurantes super bacanas, tudo o que voce necessita é encontrado. Sobre a praia aqui não te posso dizer muito; eu não estive lá, mas sei que é bom para a prática do surf.

Depois seguimos a Plettenberg, mas não sem antes pararmos por algumas horas en Knysna (fala-se Naisna) para apreciar os cafés e lojinhas na parte baixa, Waterfront.  Knysna é maiorzinha que Wilderness, mas de um porte ideal em minha opinião. Pequena o bastante para estar tranquilo, tendo as facilidades de uma cidade.  Neste periodo não estava tão cheio, no verão já não sei te dizer, visto que é um lugar muito conhecido dentro da rota do vinho.  Seguindo a Plettenberg: eu achei muito grande e muito tutistico, a galera muito jovem, bebida e música alta na parte baixa. Eu não gostei do ambiente. Almoçamos lá e partimos.
Nós havíamos escolhido uma acomodação na floresta , pois gostamos de estar na natureza.  Na verdade estávamos entre Knysna e Plettenberg, o que nos dava oportunidades incríveis. Daqui fomos visitar a reserva onde aecolhem os elefanteds maltrados e orfãos, foi uma experiencia incrível. Monkeyland e Bird of Eden. Passeios excellentes para um dia mais fresco.

A reserva que acolhe os elefantes é uma iniciativa privada, já há alguns anos. Eles acolhem os elefantes abandonados e maltrados e também fazem diversos estudos sobre eles. A reserva oferece Experiencia com elefantes. Você paga para entrar e pode comprar uma cesta de verduras/frutas para dar aos elefantes. Assim eles geram renda extra para auxiliar na manutenção do parque e dos animais.

Os elefantes caminham em direção ao local onde recebem a comida antes mesmo que cheguemos próximos; eles tem uma audição excelente, embora a visão seja má. Após terem recebido e aproveitado rapidamente aquelas guloseimas todas, eles se dispersam. E nós, com acompanhamento dos guias podemos tocá-los e fazer fotos. Isto foi para mim fabuloso. Tive a grande oportunidade de tocar tres deles, dois bem jovens e por ultima uma fêmea de 30 anos.

Se a maneira que fazem este trabalho é o ideal não sei, mas sei que o que eles fazem lá é salvar vidas de muitos elefantes. Hoje já há elefantes que nascem nesta reserva. Aqui eles são bem cuidados, alimentados  e eles estudam os elefantes e seu comportamento. Os elefantes nesta reserva estao habituados ao ser humano à sua volta; obviamente que há reagras para os funcionários e visitantes.

Neste momento já estamos de volta a Cape Town. Partirei com o coração alegre e apaixonada por Cape Town e Afrika do Sul. Afrika do Sul é muito diferente da Afrika que vi até agora. Sobre isto revelarei meus pensamentos mais tarde.

Eenmaal in Cape-Town, zijn er een paar dingen die je gedaan moet hebben, eentje ervan is het Roben Eiland bezoeken. Nelson Mandela en een enorm aantal politiek gevangenen hebben er lange tijd gezeten. Ze werden verbannen naar het eiland en moesten ieder dag 8 uur werken in een steengroeve. Zwaar was vooral het stof dat er afkwam, het werken in de hitte en de weerkaatsing van het zonlicht op de stenen, waardoor een aantal van hen problemen kregen met hun ogen. Mandela is daarom ook aan zijn ogen geopereerd.

Mandela heeft 18 jaar van zijn gevangenisstraf, op het eiland doorgebracht. Ze hadden verschillende blokken. Als een gevangene de regels van het presidium verbrak werd hij geïsoleerd in een ander blok. Op het Roben eiland zaten voornamelijk politiek gevangenen,  zwart en alleen mannen. Gewone criminelen zaten er ook. Vrouwen werden op het vasteland gevangen gehouden.  Blanke politieke gevangenen werden ook elders op het vasteland gevangen gehouden.

De overtocht naar het eiland nam 30 minuten in beslag, we hebben in totaal 2 uren op het eiland doorgebracht. Met gids in een bus erdoorheen gereden, de verschillende blokken bezocht, en ook de cel waar Nelson Mandela zat.

De gids voor de cel-blokken, was een ex-gevangene, hij heeft daar 5,5 jaar doorgebracht, hij was ook een politiek gevangene. Hij vertelde ook details over communicatie met mensen uit andere blokken, hoe ze gestudeerd hebben in de gevangenis, en hoe Mandela delen van zijn boek ‘Long walk to freedom’ schreef en naar buiten smokkelde.

Ook vertelde hij over 2 pogingen om te ontsnappen, eentje stal een boot en is ontsnapt en een groep heeft het ook geprobeerd maar hebben nooit het vasteland bereikt: alleen vier van hen overleefden het kapseizen van de boot, de rest verdronk. Het water is ijskoud rond Robben eiland.

De gevangenis op Robben eiland is nu een museum. Ik vond het wel interessant om erheen te gaan, alles te bekijken en de verhalen horen, maar ik kreeg een brok in mijn keel. Zo droevig is het hele verhaal, onmenselijk. Het gaat je niet in de koude kleren zitten.

Ilha Roben

Uma vez na cidade do Cabo, há algumas coisas que devemos fazer como bons turistas; nós subimos ao pico da montanha chamada ‘Table Mountain”e visitamos  a“Ilha Roben”onde Mandela passou 18 dentre os 24 anos de sua vida como prisioneiro político.

A prisão é dividada em blocos, blocos para os prisioneiros politicos, blocos para os criminais, blocos de isolamenteo, blocos de castigo para os que quebram as regras da prisão. Esta prisão era utilizada para abanir presos políticos, no geral. Lá só havia, homens, negros e (mulatos) na maioria deles presos políticos, entre alguns criminais. Mulheres e presos politicos brancos ficam isolados em uma prisão em terra.

A visita a prisão levou num total 3 horas, 30m minutos de barco e 2 hs na ilha, onde um guia nos levava nas diferentes partes da prisão de ônibus.

Quando realmente fomos visitar os blocos das celas, outro guia nos levou, um senhor, ex-prisioneiro politico ali. Ele esteve lá por 5 anos e meio. Relatou-nos detalhes diários e de como os prisioneiros políticos se comunicavam de um bloco ao outro, da importância da cozinha nesta comunicação, como se podia estudar nesta prisão, aprender a jogar tenis de mesa, e de como Mandela escrevia e conseguia mandar para fora da prisão estes textos por ele escritos, textos que formaram seu livro “A longa caminhada até a liberdade”.

Se não me engano houveram duas tentativas de fuga desta ilha. Um prisioneiro roubou um barco e escapou e um outro grupo tentou da mesma forma mas nunca chegaram a Cape Town; o barco naufragou, muitos morreran e somente  4 deles sobreviveram.

Ja devem ter percebido que a ilha hoje em dia é um museu. Achei interessante visitar e ouvir outras partes desta história triste de Afrika do Sul, mas achei pesado e triste. Visitamos a cela onde Mandela viveu 18 anos, na saida dali, fiquei de gogô seco, confesso.

Uma experiência muita estranha caminhar por aqueles corredores, onde muitos foram aprisionados.

Eindelijk gaan we naar Cape Town. We hebben zulke leuke verhalen en goede tips ontvangen. We gaan Cape Town verkennen en reizen door de wijnroute. Het vertrek van huis ging prima, maar het begon met 30 minuten vertraging vanuit Beira, en de tweede deel (SA-Airlines) van Johannesburg tot Cape Town werd geannuleerd. Gelukkig werden we goed ontvangen door het staf van Air Link in Johannesburg. Het werd alleen maar gekker, koffer was verdwenen, volgens Air Link niet in Johannesburg aangekomen. Nu drie uur verder wachten we op onze vlucht met Brittisch Airways, ook al met 1:10 uur vertraging, zover.  Suid Africa airlines had staking en het lijkt dat vandaag is de laatste dag. Al met al, we zijn relax, het is tenslotte vakantie.

Mijn echtgenoot Peter had een hotel gereserveerd voor de eerste dagen in Town, Klein, netjes, mooi, ongelofelijke aardige personeel. We voelen ons hier thuis. Zo mooi ingericht, precies naar mijn smaak.
We zijn echt als de perfecte toerist begonnen; we namen een bus tour door de stad, om een indruk te krijgen over water te zien en te doen is. Cape Town is mooi, ontzettend mooi. De stad heeft zich om de berg heen ontwikkeld. 
Het weer is hier erg veranderlijk. Ze zeggen dat er vijf seizoenen in een dag hebben; en dat is waar ook.  Je moet voorbereid op pad gaan. Het kan ineens omslaan en bewolkt worden, waardoor je niet meer in je T-shirt kunt lopen. Het kan mooi weer aan een kant van de berg zijn en aan de andere kant bewolkt zijn. 

Ik ben geboren in een heuvelachtig omgeving en ik vind dit prachtig. Natuur, berg en zee bij elkaar.

Peter had tickets besteld voor de Tafelberg, hij negeerde mij wens om niet in de kabelbaan te stappen. De berg beklimmen zal rond 3 uren in beslag nemen en aangezien mijn fysiek gesteldheid en zijn eigen knie, dachten we dat het niet zo een goede idee was. Uiteindelijk besloot ik toch in de rij te staan voor de shuttle, en naar mate het dichterbij kwam, ging mijn maag mee draaien, en mijn keel ging dicht, ik begon koud zweet te produceren en ging steeds meer twijfelen over mijn besluit.  Het was zover, in de shuttle stappen, ik zocht een plek in het midden zodat ik niet naar buiten kon kijken, de bediening van de shuttle zat in het midden. Het was al dicht gegaan en de conductor zei: niet jezelf aan de randen vasthouden want de shuttle draait. Ik dacht, dit overleef ik niet. Ik mocht op de middelste stuk staan, wat niet draait, dat was mijn redding.
Eenmaal boven en eruit, begon Peter tegen me te praten, ik kon amper horen, ik voelde me zo slecht, ik dacht, ik geef hier nu over. Ik was bezorgd echt, dat ik zal flauwvallen, maar het gebeurde niet, gelukkig.

De tafelberg is 2000mts hoog en geeft ons een fantastisch uitzicht over de stad. De stad ligt langs de berg, om haar heen gedrapeerd. Elke baai heeft zijn charme. Het uitzicht is adembenemend en natuurlijk de moeite waard. Je kunt de hele stad eromheen zien.

Cidade do Cabo

Depois de tanto tempo na Africa, finamente indo a Cidade do Cabo, de férias. Nem sei bem o que esperar. Cape Town é chamada de cidade mae, cidade do primeiro mundo. Ouvi muita coisa boa sobre esta cidade e agora iremos ver de perto e experimentar um  pouco destas coisas boas.

 A partida de casa correu tudo bem, mas já saimos com atraso da Beira, e os atrasos continuaram. Ao final chegamos em vez de 19hs, às 23:50 no aeroporto de Cape Town.

Peter reservou um hotelzinho maravilhoso, pequeno, confortável, uma gracinha e com funcionários super simpáticos e prestativos. Nós nos sentimos em casa. A decoraçao é maravilhosa, totalmente meu estilo.

Começamos nossa estadia como manda o figurino do turista, Bus tour para nos localizarmos e termos uma idéia do  que há pra se fazer. A cidade está localizada ao pé da imensa montanha, à sua volta, cada baia tem o seu charme. O clima é bastante instável devido a montanha , vales e mar.  Deve-se estar preparado para qualquer tempo, sol e vento. O Sul-africano diz que se tem cinco estações do ano em um só dia.  De um lado pode estar sol e super quente e do outro lado da montanha pode estar nublado e frio.  A cidade é linda, o fato de termos natureza, montanha e mar juntos, cria uma bela paisagem e um ambiente único.  Eu nasci na região montanhosa de Minas Gerais e me sinto muito em casa aqui, amei.

Peter decidiu, que iríamos subir no pico da Montanha, Table Mountain, já que ele tenta me auxiliar a superar meu medo de altura. Ele comprou os ingressos, pois a subida nos custaria 3hs pelo menos e nossa condições não nos permitiam muito bem fazer esta aventura.  No final decidi  tentar, entrei na fila para o teleférico, e a partir do momento que cheguei próximo ao primeiro elevador, onde já nao seria possível voltar atrás, a barriga gelou, comecei a suar frio.  Entrando no shuttle, o estômago virou, e pensei, o que estou eu fazendo aqui? Decidi me posicionar no centro, para ser impossível visualizar o que ocorreria la fora. O condutor anunciou: pessoal, não se segurem nas barras nas laterais, pois o shuttle vair girar. Gelei, apavorei ai, certo. Não fechei os olhos mas me concentrei na barra de ferro à minha frente.  Já no destino, no topo, Peter falava comigo e nem sei sobre o que. Eu estava ocupada, tentando me controlar e voltar a respirar tranquilamente. Pensei, vou vomitar aqui ou até mesmo desmaiar, mas não chegou a tanto. Não foi fácil, mas a vista e a beleza natural do local fez valer a pena.

Tenho que adimitir que foi menos pior do que imaginei que seria. Minha lembrança do teleférico em Madeira, ainda fortemente gravado em minha mente e em minhas células, me fez ter mais medo que o necessário.

Table Mountain fica a 2000mts o que nos fornece uma vista fabulosa da cidade.