Vida simples

Sengo é lindo demais mas para chegar até lá há que estar disposto e preparado para ser chacoalhado até. O trajeto não é tão longo mas as condições da estrada de terra é extremamente péssima. Sengo fica a 59,8 km ao norte de Beira mas nos custa uma eternidade para chegar ao destino. Não são buracos, são crateras. A estrada já é péssima e dependendo da época do ano, se choveu ou não, fica ainda pior.
Tínhamos no momento uma amiga italiana de visita e decidimos ir passar o dia em Sengo. Já havíamos escutado falar de Sengo e de seu mar límpido mas nenhum de nós havia estado ali até então.

Éramos seis pessoas, dentre os quais 4 estrangeiros e dois moçambicanos. Fomos somente para passar o dia. Levamos o que havia pronto na geladeira e algumas frutas e nos jogamos na aventura.

Foi um dia maravilhoso, água cristalina, mar ótimo pra tomar banho. Fizemos uma longa caminhada, tomamos banho, Célio tentou pescar, mas não teve sorte. A volta não poderia ser muito tarde, pois não conhecemos a estrada.

Em Sengo há também um camping e até um lodge. De resto é uma vila de pescadores, não há nada.
Da próxima irei pra passar uma noite.

A vida em Moçambique acontece ao longo das estradas. Passamos por várias vilas e vilarejos ao longo do caminho. Observando a vida do povo local e discutindo sobre o modo de vida deles.
No caminho de volta, meu esposo questionou se a vida deles nao é demais simples sem recursos ou se passam necessidades. A Resposta do Moçambicano foi: Peter, eles vivem em uma comunidade unida. Se um planta arroz e o outro feijão, eles trocam, e não há falta de nada. Vivem em união entre eles e com a natureza, respeitam o ciclo da vida. Esta é a vida deles, é o que eles conhecem. Outra coisa, eles não precisam comprar óleo por exemplo. Agora o óleo industrializado já chegou até eles, mas eles mesmo produzem o óleo de côco para o consumo próprio.  São na maioria pescadores.

Se você tiver problema com seu carro aqui na estrada, pode confiar, eles irão te ajudar; não se preocupe. São boa gente!

A maioria dos moradores nestas vilas, a beira-mar são pescadores.

Sengo ligt maar 59.8 km naar het noord maar de zee is blauw en helder, het zand is fijn en licht van kleur, iets totaal anders dan in Beira. Dat is wat we gehoord hebben voordat we deze trip naar Sengo ondernamen.
We hadden een vriendin uit Italia op bezoek, en besloten naar Sengo te gaan. Een paar expats en twee Mozambikanen, wij de expats waren er nog niet geweest.
De weg is een ander verhaal, onverharde weg vol gaten, en als het geregend heeft, wordt het nog erger. De weg is zo slecht dat de rit vrij lang duurt dan anders om er te komen.
In Sengo is er ook een camping en een lodge. Verder is alleen een vissersdorpje, não há nada.
De volgende keer ga ik er overnachten.

De zee in Beira-City is donker van kleur door het zand en de rivier. Sengo is paradijselijk, heerlijk strand om te wandelen en slenteren, zwemen en luieren.  Sengo is mooi maar om van deze schoonheid te mogen genieten moet je bereid zijn om er even te lijden; maar het is de moeite waard.

Het was een mooie dag, zeer relax, lang wandeling gemaakt, Célio ging vissen maar zonder geluk. Het was ons eerste keer in Sengo maar we gaan zeker nog eens terug.

Hete leven in Mozambique gebeurt langs de weg. Dorpjes liggen aan de weg.
Al de kleuren en de drukte onderweg en hun manier van leven; en dat gaf stof tot gesprek. Peter vroeg aan ons Mozambikaanse vriend of deze mensen behoeften hebben, iets te kort komen, of hun leven niet te eenvoudig is en vol gebreken; waarop het antwoord was: Ze leven zo in verbondenheid met elkaar en met het land en ze respecteren de levenscyclus. Ze zijn tevreden en ze hebben alles. Ze ruilen hun oogsten met elkaar. Ze helpen elkaar. Ze hebben niet eens olie nodig. Ze maken het van kokos. Maar inmiddels is de industriële olie tot ze gekomen en dan willen ze kopen, maar verder zijn ze zelfvoorzienende.

Als jij hier midden op de weg een probleem hebt met je auto, deze mensen gaan je helpen, zonder twijfel. Mensen met het hart op de goede plek.

In iets meer dan twee maanden na de #Cyloon #Idai, heeft een groepstheater uit Beira een stuk genaamd “De litekkens van Idai” gelanceerd, hier in #Beira.
Ik vind het waanzinnig.
Ik heb het stuk gezien en het was gewoonweg geweldig!
Hoe ze een aantal feiten van de avond erin verwerkt hebben; hoe ze de nacht naspeelden en de reacties/houdingen van het volk nagedaan hebben. Dit vraagt ook zelfkennis en inzicht in de natuur van je eigen mensen.
De realiteit met openheid en een flinke dosis humor was het eindresultaat.
De zaal raakte vol elke avond. Ze hebben nu al extra voorstellingen gepland.

Ik geloof dat dit ook een goede hulpmiddel is voor hen om het drama te verwerken en een manier om te relativeren.
Ik vind het een goede zet, petje af voor de groep. 

 

Em menos de dois meses após o devastamento causado pelo #Cilcone Idai, o grupo de teatro lançou a peça “As marcas do Idai”. Um espetáculo!

Eu vi a peça e simplesmente amei.
A maneira como relataram e mostraram as reações do povo antes do ocorrido, acreditando que fosse simplesmente uma ventania, a maneira como mencionaram fatos da noite trágica e os resultados no dia seguinte, também o relato da mentalidade moçambicana mas tudo com uma dose de humor contagiante.

Também creio que isto seja uma excellente maneira de auxiliar no processo de digerir uma tragédia assim e também a relativar.
Tiro o meu chapéu!

Hoje, gedurende een Chopela-trip naar Nhangau gisteren, een buiten wijk van Beira, werd ik geattendeerd door de driver over een molen waar ze maïs aan het malen waren. Op dat moment waren we al voorbijgereden, dus ik vroeg hem om te keren zodat ik het even kon bekijken.

Het was een kleine ruimte waarin twee machines stonden. Deze zijn al de moderne versies van de “pilão”. Eentje die de mais afbreekt, waarna het gezeefde wordt; die grote deel wordt weer gemalen en het dunne gedeelte wordt in de andere machine verwerkt waarna alleen meel eruit komt. 

Ik vroeg om foto’s en er werd ingestemd, maar ze waren niet echt spraakzaam; maar dat is echt iets van de Mozambikanen, beetje verlegen en onderdanig misschien tegenover ons, blank.

Eenmaal in de Chopela op de weg terug, vroeg ik aan Cambel hoe het zit met de molen? En het malen handmatig? Hij vertelde dat zijn moeder dat deed, thuis, in de pilão” en dat was harde werk.
Ze had van 4 tot 5 dagen nodig om van het maïsmeel te kunnen maken. Ze stond al rond 4 uur ’s nachts op en begon met malen. Als eerste een keer malen in de “pilão”, en nog een keer, ziften, dan in water leggen, dan in de zon laten drogen, dan pas het laatste proces met *stenen om het meel te verfijnen. Het laten weken en dan laten drogen voor de laatste keer malen is nodig om de meel fijn en wit te krijgen.

En tegenwoordig wordt het niet meer zo vaak gedaan met de pilão. Malen in de molenhuis gaat tegenwoordig snel; malen en malen, en klaar.
Hij zei ook dat zijn generatie dit soort werk niet meer aankunnen. Ze zijn zwakke en lui en kopen het meel in de supermarket.
Hij vertelde dat er in een kleine aantal wijken wordt nog gebruikt gemaakt van het molenhuis, zoals hier in Nhangau, en dat er ook in de Central Markt van Beira wordt gemalen.

Zo merken we dat het leven hier enigszins nog simpeler en hard is, maar ook mooi. Ze planten de maïs, oogsten, verwerken en eten het. 

Onderweg heb ik een pilão gekocht maar alleen voor de sier.

*Hier werd twee stenen gebruikt om het meel te verfijnen.

De volta ao tempo…

Durante uma viagem de Chopela a periferia de Beira, Nhangau, o Chopleista disse: estão a moer milho. É um moinho? Volte lá para eu ver. Pedi se podia entrar e fotografar, e o consentimento foi dado. Me mostraram os dois moinhos e me explicaram o processo. O milho é moido em duas fases. A primeira moida, se peneira para separa o fino do grosso. O fino é posto ao sol, e depois moido de novo na segunda máquina.

É um trabalho que já não é muito comum. Cambel, o Chopelista, me contou que sua mãe fazia isso quando ele era criança. Ela se levantava as 4 hs da madrugada para pilar o milho. Ela precisava de quatro a cinco dias para completar o processo do milho à farinha. Moer, fazer o granulado, depois peneirar e por para secar ao sol, depois moer novamente.  E ela não tinha o moinho a eletricidade, era no pilão. A fase final era moida entre duas pedras, para que a farinha fique bem fininha. 

Ele disse que hoje em dia, a geração dele já não é capaz de fazer este processo com o pilão. Eles não tem força para isso. Vão ao mercado comprar a farinha industrializada.

Estes moinhos elétricos existem em alguns poucos bairros na periferia, e também há no Mercado Central da Beira, onde você pode moer seu milho e amendoim, por exemplo.

A vida na periferia, e nos distritos é simples assim. Eles plantam verduras e legumes para consumo próprio. A vida é dura mas também tem o lado bonito.

No caminho de volta comprei um pilão, mas só para enfeite!

Beira, 05 de junho de 2019

                                  04/03/2018

Eenmaal in voor de tweede keer in Beira aangekomen, voelt alles toch een beetje vertrouwd aan. De mensen die langs de weg lopen in hun kleurrijke kledij, vrouwen met baby’s op hun rug en natuurlijk de gaten in de weg. De blauwe hemel, het zeebriesje en zelfs de stoffige paadjes; deze stad doet me een beetje denken aan Brazilië. Het leven gaat hier langzaam, toch bruist het. De mensen hier weten hoe ze in het nu moeten leven.

Al voelt Beira al vertrouwd, er moet nog wel verhuist worden. Het huis waar we de eerste maanden in hebben gezeten hebben we ingeruild voor een oud koloniaal huis uit de tijd dat de Portugezen er zaten. In de middag kom ik even rondkijken om mijn nieuwe thuis in me op te nemen. Het is een goed geventileerd huis met waar veel natuurlijk licht naar binnenkomt. De slaapkamers bieden toegang tot een veranda met groen uitzicht en een lekker zeebriesje; ik noem dit stukje ons kleine paradijs en geniet hier graag van een bakje koffie. Aan de voorkant liggen de woonkamer en eetkamer, waar de tweede veranda aan grenst. De keuken is niet zo groot maar het voldoet prima aan onze behoeftes. Het is een huis in de koloniale stijl, waarin veel stenen uit die tijd verwerkt zijn.

De locatie is goed; we zitten dichtbij het strand, de bakkerij en de hoofdweg in onze vertrouwde wijk Macuti. Ook Hotel Lunamar en café Biques zitten op loopafstand, hier halen we broodjes voor het ontbijt, en drinken we in het weekend wat. Na twee dagen voelt het langzaamaan goed om in dit huis te zijn. Wat ik heerlijk vind is dat ik deuren kan openen aan beide kanten zodat het huis goed ventileert, dit is heerlijk met de hoge temperaturen hier. Aan de tuin is nog genoeg te doen, maar dat komt met de tijd. We hebben wat inboedel overgenomen van de vorige bewoner. We zijn nog opzoek naar een eettafel.

We zijn blij. Het wordt gezellig! Het wordt ons thuis! Maar hoe zullen deze 2,5 jaar gaan? We vinden het interessant en avontuurlijk, al zal het ook moeilijkheden met zich mee kunnen brengen. Het zal een test zijn in geduld, flexibiliteit, aanpassingsvermogen en leren relativeren. De eerste zes maanden waren iets als een lange vakantie. We zijn de uitdaging met open armen aangegaan en hebben er vertrouwen in. Het leven bracht ons deze kans en die hebben we in ieder geval gegrepen.

Prontos para a aventura.

Pousando no aeroporto internacional de Beira pela segunda vez, me sinto como que voltando a infância. A casa, num tempo remoto, muito estranho e calma ao mesmo tempo. Respiro fundo e sinto este ar mágico desta cidade, a brisa e o calor que quase te mata, mas que também te aquece e te abraça. É quase um sonho, uma memória distante. E penso:  “estou de volta”. Aaaah Beira com suas cores vivas, o céu azul, seu povo, as mulheres vestidas em capulanas coloridas, com os filhos  nas costas, ainda carregando quase a casa sobre a cabeça, ruas de terra e esburacadas, esta poeira. A vida pulsa aqui, lentamente, mas este povo vive.  Beira possui algo indescritível no ar que me faz lembrar do Brasil, muito ligeiramente.

Peter já está aqui há um mês, ele alugou uma casa que só vi através de fotos e de minha imaginação, cuja atividade se elevou enquanto ele me relatava as vantagens desta casa , com suas varandas, etc.
Chego numa casa meio sem vida, com alguns móveis e com um grande potencial a se tornar o nosso lar.  A casa é bem ventilada com muitas janelas e portas onde a brisa do mar tem livre acesso. Temos também duas varandas uma que dá para o mar (sul) e a outra para a avenida(norte).

               A varanda que dá para o mar tem uma vista verde, é um pequeno paraíso e é o meu lugar favorito. Três quartos, cozinha espaçosa, dispensa enorme, sala de jantar e estar. É uma casa da época colonial, com piso de madeira, piso de pedras na cozinha e banheiro. Nas escadas temos as mesmas pedras até a entrada principal, corrimãos de madeira escura. O jardim precisa de muitos cuidados, mas ficará bem bacana.  Eu vejo isto como projetos a serem realizados. O local é bom, fica no mesmo bairro onde vivíamos antes, Macuti, diretamente na avenida principal. Em um perímeto de 150 metros temos padaria, lanchonete, mercearia, feira, Hotel Lunamar e Biques, isto sem falar da praia.

               Depois de dois dias já me sinto super em casa.  Se não me encontrar, dê uma olhada na varanda dos fundos. Lá, costumo me sentar para telefonar e conversar com uma visita, almoçar com o prato nas mãos, tomar um café e até mesmo praticar minha yoga.

               De lá, vejo um pedacinho do mar e o nascer do sol e dependendo da época do ano o pôr do sol também. Nós compramos os móveis da Teresa, a garota que aqui morou na casa antes de nós.  Compramos também uma cama nova e agora só nos falta uma mesa de jantar. Aos poucos criaremos nosso espaço, decorando ao nosso gosto; lar doce lar.

              Serão mais dois anos e meio aqui nesta cidade provinciana a beira mar. Não sei exatamente o que nos espera. Aqueles seis mêses foram como se estivéssemos  mais ou menos de férias bem longas, mas férias. Levamos numa boa, viajando também o máximo possível, antes de voltar à Hollanda.

Peter já está aqui há um mês, ele alugou uma casa que só vi através de fotos e de minha imaginação, cuja atividade se elevou enquanto ele me relatava as vantagens desta casa , com suas varandas, etc.
              Chego numa casa meio sem vida, com alguns móveis e com um grande potencial a se tornar o nosso lar.  A casa é bem ventilada com muitas janelas e portas onde a brisa do mar tem livre acesso. Temos também duas varandas uma que dá para o mar (sul) e a outra para a avenida(norte).

               A varanda que dá para o mar tem uma vista verde, é um pequeno paraíso e é o meu lugar favorito. Três quartos, cozinha espaçosa, dispensa enorme, sala de jantar e estar. É uma casa da época colonial, com piso de madeira, piso de pedras na cozinha e banheiro. Nas escadas temos as mesmas pedras até a entrada principal, corrimãos de madeira escura. O jardim precisa de muitos cuidados, mas ficará bem bacana.  Eu vejo isto como projetos a serem realizados. O local é bom, fica no mesmo bairro onde vivíamos antes, Macuti, diretamente na avenida principal. Em um perímeto de 150 metros temos padaria, lanchonete, mercearia, feira, Hotel Lunamar e Biques, isto sem falar da praia.

               Depois de dois dias já me sinto super em casa.  Se não me encontrar, dê uma olhada na varanda dos fundos. Lá, costumo me sentar para telefonar e conversar com uma visita, almoçar com o prato nas mãos, tomar um café e até mesmo praticar minha yoga.

               De lá, vejo um pedacinho do mar e o nascer do sol e dependendo da época do ano o pôr do sol também. Nós compramos os móveis da Teresa, a garota que aqui morou na casa antes de nós.  Compramos também uma cama nova e agora só nos falta uma mesa de jantar. Aos poucos criaremos nosso espaço, decorando ao nosso gosto; lar doce lar.

              Serão mais dois anos e meio aqui nesta cidade provinciana a beira mar. Não sei exatamente o que nos espera. Aqueles seis mêses foram como se estivéssemos  mais ou menos de férias bem longas, mas férias. Levamos numa boa, viajando também o máximo possível, antes de voltar à Hollanda.

               Agora viver aqui nos parece uma chance e uma experiência incrivelmente interessante. Sei que teremos desafios e alguns momentos difíceis, onde seremos testados em nossa paciência e restência, na capacidade de adaptação e flexibilidade. Aceitamos o que a vida nos trouxe de braços abertos. Daremos o melhor de nós, vivendo o dia como ele vem e aprendendo.

             Op 18-8-2018 werd “Estadio Municipal”, het eerste Stadium van de Provincie Sofala geopend. De Stadium werd volledig door de Gemeente Beira gefinancierd. De dag werd een grote feest en oficieel geopend door de burgemeester van Beira Daviz Simango. We zijn eregasten geweest bij dit event en hebben enorm ervan genoten.

De dag begon al om elf uur in de ochtend en duurde na 18 uur. Het begon met de [1]officiële ceremonie gedaan door de [2]Regulos, waarbij ze de voorouders oproepen, eten en drinken aanbieden om zegeningen te mogen ontvangen, hier vragen ze de ancesters om hen de weg te wijzen, waar te gaan, welke pad te nemen. Dan het officiële gedeelte, het plakkaat aan de muur en de linten doorknippen, waarna de presentaties beginnen.

Elke wijk had zijn vertegenwoordigers, studenten en sporters, vrouwen met tamboren en veel muziek. Diverse dansvoorstellingen en theaterstukken. Wat een Energie straalde het uit. Ik kon niet stil zitten. De tambor riep me aan.

---

[1] Ritueel voor de voorouders met eten en drinken, gezang met ritme in de klappende handen.

[2] Regulos is een soort agent in de community, een ouder iemand die alle problemen oplost in de community. Elke community heeft er een Regel en zijn woord weegt zwaar.

No dia 18-8-2018 foi inaugurado o estádio municipal de futebol na cidade da Beira felo Prefeito Daviz Simango. Este estádio é o primeiro no estado e foi construido com recursos da Prefeitura da Beira.  Nós, eu e Peter éramos convidados especiais para o evento e nós curtimos muito.

O dia começou às 11hs da manhã e terminou às 18hs. A primeira parte é a parte oficial com cerimonia aos antepassados efetuado pelos Regulos, onde eles chaman pelos antepassados, cantam e batem palmas, oferecem comida e bebidas, onde e pedem a benção e que lhes mostrem o caminho certo a seguir. Logo a seguir cortar a fita e abrir a placa memorial no prédio. A partir dai segue-se a entrada ao estádio, onde as apreentações de música e dancas serão oferecidas ao público.

Cada bairro e comunidade tem seu representante, estudantes e esportistas, mulheres co suas kapulanas coloridas e seus tambores. Cantam e dançam, e o teu sangue aquece na veia e você quer dançar também. Que energia. Eu me sinto também chamada por aquele som do tambor.

O publico se tornou eufórico durante  a primeira partida de de futebol , entre dois times locais, e depois a segunda partida era entre times nacionais femininos de Moçambique e de Zinbabwe.

As mulheres faziam “kupuria” (batem a lingua no céu da boca freneticamente emitindo aquele som musical fabuloso), os homens cantavam en coro Ooooohhhhyeeeeeh, som frenético e eufórico, totalmente melodioso, o estádio tremia de euforia e alegria. Nossa, quanta energia boa. Naquele momento me senti um deles.  O estádio foi inaugurado mas a obra ainda não está concluída. Ainda faltam 3 das 4 tribunas.  Atrás da cerca o povo se aglomerou, crianças e a rapazeada subiam nos telhados nas proximidades e nas árvores. Foi uma grande festa.
Foi uma ação super inteligente do Prefeito, um pouco antes das eleiçoes para Prefeito, mas não é bem verdade, ele aqui é um candidato super forte. Soube que quiseram nomeador o estadio ao Prefeito. Ele não aceitou e o estadio se chama simplesmente: Estadio Municipal.

Kleermaker

In Mozambique zijn de kleermakers vaak mannen en ze worden genoemd Alfaiates. Je kunt ze overal zien werken, in de buitenlucht. Dat is heel grappig vind ik. Ze zitten soms onder een boom langs de weg. Er is een klein aantal vrouwen, die Modistas genoemd worden, ze zijn vaak ook wat duurder dan de Alfaiates. Ze maken ook kleding.  Hier zie ik culturele verschillen. In Brazilië naait een Alfaiate alleen op maat, vaak pakken en er zijn er weinig van. Hier is het precies andersom. Je vindt de Alfaiates bij hun huis, in een hokje ergens in de stad en ook langs de weg. In Vilankulos heb ik ze wel op de markt gezien. Hier zie je er een op de foto, de stof waarin hij de zomen maakt is mij Kapulana. 

Kapulana is een soort stof die geknipt en verkocht wordt in een specifieke maat, die vrouwen als een soort wikkelrok dragen. Ik heb hier gehoord dat de Kapulana afstamt van Indiase Sari.  Sari of Shari  is vrouwenkledij die bestaat uit een stof van 4.5cm tot 8 meters lang die wordt gedrapeerd om je taille en gedragen over de schouders. Mozambique heeft een lange historie met India. De Indiase-vrouwen dragen de Sari en de Mozambikanen de Kapulana. De kapulana is een moderne versie van de Sari en praktisch in het gebruik lijkt me, omdat de Mozambikaanse vrouwen vaak op het land werken, daar lijkt me de sari niet echt geschikt voor. De Kapulana heeft alleen het ondergedeelte, die wordt gewikkeld om je taille op een zeer specifieke manier, je kunt die niet erg laag wikkelen, dat is niet netjes heb ik me laten vertellen.

Ik draag af en toe ook een Kapulana, zeker als ik snel het huis uit moet en shorts draag, dan draag ik ze er overheen, of als ik naar de markt ga. Ik pas me aan, zeg maar. Mozambikaanse vrouwen zijn gewend om op het land te werken, of om te bukken zonder te knielen, met gestrekte benen werken ze op de grond, roeren ze in een pan of verkopen ze iets. Dat is ook een reden voor het dragen van de Kapulana, je bent dan goed gekleed zonder inkijk. In de buurt van het Gorongoza Park in de Province Sofala, is er een dorp waar men een simpel leven leidt op het land; dit dorpje kun je bezoeken in het kader van een project gestart via Gorogonza Park. Als vrouwen kunnen we het dorp bezoeken maar dan zijn we verplicht om een Kapulana te dragen als eerbetoon aan de dames die er leven. Je draagt geen short of broek als vrouw. Ik ben zelf er nog niet geweest, maar als het zover is komt het zeker goed met de Kapulana.

Eerst had ik een Alfaiate via iemand in de stad-Beira gevonden, daar heb ik een jurk doorlaten maken, een eenvoudig jurkje maar ik vond de afwerking matig, maar ja voor de prijs kun je moeilijk klagen. Vervolgens een tweede gevonden ook via-via, iemand die wat beter werk afgeleverd had. Bij hem heb ik een jurkje laten maken, zo’n kokerjurk en een korte broek voor dames, het heeft wat tijd en rompslomp gekost maar de jurk was klaar en de korte broek ook. Ik weet niet hoe maar de broek kwam ik gewoon niet in terwijl ik een perfect passend voorbeeld mee gegeven had.

Nu heb ik nóg een Alfaiate en een Modista om uit te proberen, deze twee heb ik via mijn Mozambikaanse yoga leerling gekregen. Die twee ga ik nog uitproberen. Kapulanas zijn er in veel kleuren en patronen. We hebben ook de “Mucumi “en de Kissambi” .

Kissambi heeft ruiten als patroon en wordt gebruikt om “Mucumi” te maken. Mucumi is kledij voor cerimonies. Van Mucumi makken ze ook beddengoed.

Kapulanas worden voor alles en nog wat gebruikt, als rok of jurk, om erop te zitten, om de baby op de rug te dragen, om op je hoofd te dragen als tulband, etc.

Costureira

Aqui em Moçambique quem costura são os homens; os alfaiates e  os encontramos a qualquer esquina. Eles trabalham até mesmo embaixo de uma ávore qualquer por ai pelos bairros.  Há costureira também, na verdade há modistas. Elas são pouquíssimas e são no geral um pouco mais caras que os alfaiates . Aqui há diferenças culturais; no Brasil é ao contrário e na Hollanda já nem há o habito de mandar costurar. Em Vilankulos, no sult de Moçambique também os encontrei no mercado. Na foto abaixo ele está fazendo barra na minha Kapulana. Na parede há algumas variedades de Kapulanas à venda.  

Kapulana é um tecido Africano cortado e vendido com tamanho específico, cujo objetivo é ser utilizado como saia. Me disseram que a Kapulana é uma versão mais moderna do Sari of Shari. O Sari é a vestimenta típica das mulheres na India e envolve de 4.5cm a 8 meters de tecido de comprimento e 60cm a  1,20 cm  de largura,  o qual deve ser enrolado na cintura e depois a ponta final drapeada sobre os ombros. Moçambique tem uma história com a India, já de longas datas.  A Kapulana é uma versão moderna do Sari mas ainda é muito utilizada pela mulher Mocambicana. A Kapulana me parece bem mais prática no uso de que o Sari, visto que a mulher  Moçambicana faz muito trabalho físico como no campo por exemplo. A Kapulana é usada como saia, enrolada na cintura mas tem sua maneira própria de enrolada e presa na cintura. Não se deve usá-la muito baixo, na barriga ou abaixo do umbigo. Usá-la corretamente é importante.

 Eu costumo usar kapulana, principalmente se vou a feira ou ao mercado municipal, ou se estou em casa de short e preciso sair correndo, uso-a por cima da roupa. Eu me adapto aos costumes locais. As mulheres moçambicanas estão acostumadas a trabalhar no campo e é bastante conveniete a usar uma Kapulana, assim estão bem vestidas e cobertas. Nas proximidades do Parque de Gorongoza há uma vila onde é feito um projeto pelo pessoal do Parque de Gorongoza, esta vila pode-se visitar atravez do Parque, está incluído nas atividades do mesmo, mas para visitá-los as mulheres estão na obrigação de vestirem uma kapulana em homenagem e honra daquelas mulheres que ali vivem.

O primeiro alfaiate que encontrei foi-me indicado por alguém. Ele me fez um vestido tubinho mas o acabamento não era lá grande coisa, mas por aquele preço não há como reclamar. O segundo também me foi indicado por aguém que estava aqui em uma missão na MSF; vi o trabalho e estava já bem melhor que o primeiro. Embora ele tenha conseguido me fazer uma bermuda menor que a medida perfeita que entreguei a ele como modelo. Vá entender. O vestido depois de várias provas acabou saindo mas ainda tenho que levar de volta pra que ele possa consertar a gola, pois ficou muito alta. Agora ainda tenho mais um alfaite e uma modista para experimentar. Estes me foram indicados por uma Moçambicana.

Kapulanas são saias, mas também são vestidos, canga, servem também para carregar o bebê nas costas e muito mais.

 Kapulanas sao coloridas e com diversos padrões, temos a “Kissambi” que são utilizadas para fazer “Mucumi”. Mucumi são roupas típicas utilizadas em cerimonias diversas. Mucumi também é utilizado para fazer roupas de cama, onde utilizam-se rendas para fazer a montagem.                                                                                      Beira, 10-05-2019

Tudo começou com uma pequena oportunidade em ter uma experiência e uma aventura na Afrika,  especificamente em Moçambique.

A principio viríamos passar seis mêses na cidade da Beira, onde meu esposo estaria dando início a um projeto subsidiado pela VNG. No momento em que esta oportunidade surgiu meu coração bateu forte, muito forte e gritou:  Vamos! Em minha consciência veio a alegria por ter esta oportunidade e não precisei pensar nada a respeito. A resposta era muito clara: vamos a Mozambique por seis mêses.

Uma vez na cidade da Beira, por volta de outubro/novembro de 2017 surgiu uma nova chance para ficarmos aqui por mais tempo; mais dois anos e meio e a decisão foi tomada.

Neste meio tempo, já havíamos marcado uma viagem a “Victoria Falls”e tentávamos viajar e ver o máximo possível de Mozambique. A ideia de criar este Blog surgiu em janeiro de 2018 quando voltamos a Hollanda para visitar a família.
Tenho tido experiências fantásticas e algumas um tanto confrontantes também. Os moçambicanos sao orgulhosos, no bom sentido da palavra, e também sao meio tímidos e tem muito bom humor. A vida em Mozambique segue mais lenta, sem muitos planos, o que as vezes é bem difícil para alguém proveniente da Europa, por outro lado a vida mais lenta traz muitos outros benefícios no meu ponto de vista. A vida aqui também é muito mais no momento presente.  Eu como brasileira tenho algumas vantagens, além do idioma posso reconhecer algumas características, muito embora Mozambique não tenha nada de Brasil. Mas o clima, a vida lá fora, a localização e vegetação tem algumas semelhanças.

Beira é uma cidade provincial, com mais ou menos 557.000 habitantes. É depois de Maputo, a capital, a maior cidade do país. É uma cidade que cresce rápido e sem muito planejamento. É também uma cidade portuária, onde há uma diversidade de cidadões, incluindo a diversidade de línguas tribais também faladas lado-a-lado com o português. O que me faz gostar da cidade é o fato de ser pequena, localizada a beira-mar e ter este clima maravilhoso. O mar e praia traz-nos qualidade de vida e lazer.

• 

Alles is begonnen met een mogelijkheid voor mijn echtgenoot om aan project te werken in Beira – Mozambique.

Het begin

Alles is begonnen met een mogelijkheid voor mijn echtgenoot om aan project te werken in Beira – Mozambique.

Rond november 2018 kreeg Peter een aanbod om langer te blijven, nog twee en half jaar. Na veel overwegen de beslissing viel en hier zijn we.
In de tussentijd hadden we al een vakantie geboekt, veel zien, zoveel mogelijk voordat we terugging was ons gedacht.

Ik heb fantastische ervaringen op gedaan en een aantal ervan zijn wel confronterend en moeilijk. Het leven is ook divers en vol variaties in gevoelens en gebeurtenissen. 

Mozambikanen zijn trots en verlegen, maar houden wel van een feestje en hebben veel humor.  Ik heb gekke en leuke dingen meegemaakt en mooie ervaringen met lokalen. Het leven hier gaat anders, sowieso wat rustiger en niet zoveel gepland als we gewend zijn in de westerse wereld. ‘We zien wel waar het schip strandt’, lijkt hier van toepassing te zijn. Soms ervaar ik daardoor confrontaties met mijzelf. In mijn ogen kunnen we altijd iets leren en wat rustiger aan doen heeft ook zijn voordelen, maar het is niet altijd even makkelijk gedaan als gezegd.

Het idee om een blog te houden is in januari 2018 een beetje ontstaan, ook mededoor gesprek met vrienden en familieleden. Mijn neef, Ferry van Tongeren heeft me hierin gestimuleerd en ook de blog gesponsord.
 

Het leven in Beira-Mozambique is wat traag, niet veel planning, wat het moeilijk kan zijn voor Europeanen. Aan de andere kant   brengt het voordelen en uitdagingen met zich mee, vanuit mijn standpunt.  Het leven hier gebeurt in het nu. Als Braziliaanse heb ik voordelen, behalve de taal hebben ze sympathie voor Brasil en de Brazilianen.  Beira doet me ergens ook aan Brasil denken terwijl het toch totaal anders is.  Het gaat om een gevoel die je krijg, het klimaat, het leven vol kleuren en de flexibiliteit die het volk heeft om in moeilijk omstandigheden te handelen en verder leven.

Beira is een provinciale klein stad met rond 557.000 inwoners. Het is na Maputo – de hoofdstad -, de grootste stad van het land. Beira groeit snel en zonder te veel planning. Het is een havenstad met een diversiteit aan bevolkingsgroep en lokale talen die samengaan met portugues.

Wat me grijpt in Beira is het feit dat het klein en rustig is, gelokaliseerd aan zee en het zonnige klimaat. Zee en strand brengt ons kwaliteit van leven en plezier.

Beira mei/2019

Gisteren, 15-4-2019, 30 dagen na de cycloon, het leven lijkt weer normaal te zijn, maar het is niet helemaal waar. We zelf proberen het normale leven weer op te pakken, en het gaat wel tot zekere hoogte. In onze wijk hebben we energie en water maar dat is nog niet het geval in alle wijken, bijvoorbeeld. Vele van hen hebben nog niet het dak hersteld, omdat ze misschien niet het geld hebben om dakpannen te kopen, of omdat ze de muren als eerste moeten herbouwen, buiten het feit dat de prijzen zijn zo gestegen dat niet betaalbaar is voor hen.
Maar een ding is waar en dat mag gezegd worden: de Beirenses pakken het leven weer op en doen wat ze kunnen. Internet hebben we nog niet thuis. Telefonie werkt maar is erg instabiel, dus mobiele internet werkt af en toe.
De restaurants waren al niet teveel en nu nog minder. Er zijn nu al een aantal open wat een zegen is.
Aan de overkant van ons huis stond twee kiosk’s met fruit en andere basic artikels. Ze waren gelijk aan grond gemaakt door #Idai.  Toen we terugkwam uit Maputo, bijna 2 weken later, eentje stond er al, en in een dag hebben ze de andere weer opgebouwd. In de supermarket is er beperkt voeding te kopen. Groente als je iets vindt, is het erg slecht;  We kunnen krijgen: rijst en bonen, meel, eieren, voeding in blikjes, aardappels, zoete aardappels en poenpoen. We zijn zelf flink bezig geweest om ons huis bewoonbaar te maken, zover zijn we wel gekomen: we wonen er al. Maar het moet nog geschilderd worden.  Daarnaast was ik bezig met het project in het Weeshuis “Os Continuadores”. Het dak-project is nu af en ik ga starten met de tweede project voor de kinderen daar, het plaatsen van de ramen die weggewaaid waren door #Idai.
Dus ik de zin gaat het leven weer door, jazeker. Gelukkig maar.
Langzaam wil ik ook mijn normale leven weer oppakken, het geven van yogalessen, en normale bezoekuren aan de baby’s in het Weeshuis, etc.
Zondag hebben we, onze groep expats en enkele Mozambikanen, voor het eerste na de cycloon de Beachvolley weer opgepakt, en het was fantastisch!
Het (harde)leven van hen gaat weer door, maar vergeet niet te lezen tussen de lijnen door!
Er is veel noodhulp gekomen naar Beira en er is nog heel veel werk te doen hier, zowel op korte als op lange termijn. Het zal tijd kosten om Beira weer op te bouwen, maar we werken eraan.
Zoals ze zelf zeggen: Estamos juntos!

A vida segue seu curso
Ontem, 30 dias após o #Cyclone, e a vida parece ter voltado a sua normalidade, mas não é bem assim. Nós estamos tentando voltar a nossa rotina e isso funciona até certo ponto. No nosso bairro por exemplo, já há água e energia, mas em vários outros bairros ainda não.  Muitos dos moradores da cidade da Beira ainda estão sem teto, e isso pode ser por vários motivos, falta de dinheiro, ou porque perderam parte das paredes também , ou porque não conseguem comprar as telhas, pois o preço está extremamente alto.
Mas tenho que dizer que o povo Beirense segue em frente, ele faz o que pode com o que tem e assim a vida segue seu curso.
Internet ainda não funciona. Telefone já funciona mas a rede está muito instável. Nem sempre se consegue enviar mensagems ou mesmo telefonar.
Os restaurantes, que já não eram muitos, voltaram a funcionar mas somente alguns deles, o que é uma benção. Havia um restaurante à beira-mar, este por exemplo foi totalmente destruído.
No supermercado há uma seleção bem menor de produtos. Encontramos arroz, farinha, feijão, abóbora, batatas e batata-doce, mas verduras frescas, como brocoli e vagem, folhas, couve, não há.
Do outro lado da avenida em frente a nossa casa haviam duas barraquinhas, de frutas e algumas coisinhas mais. O Cyclone derrubou tudo, Quando voltamos de Maputo quase duas semanas depois do cyclone, uma delas ja havia sido reerguida. Alguns dias depois, em algumas horas a segunda também foi refeita. 
Nós,  aqui em casa,  trabalhamos muito também para por a casa em ordem. Já voltamos pra nossa casa mas ainda falta fazer a pintura. Além disso tenho estado ocupada com o projeto do orfanato. O telhado já foi concluido e agora irei trabalhar para recolocar as janelas que foram destruídas pelo #Cyclone #Idai.
Na verdade a vida segue, com certeza, aos troncos e barrancos, mas a vida segue. E este povo aqui continua mesmo. Tiro o meu chapéu para eles. Devagar irei eu também voltar a normalidade da vida diária, dar minhas aulas de yoga, visitar os bebezinhos no orfanato, etc.
Ontem, pela primeira vez depois do cyclone jogamos o nosso sagrado volley na praia e foi fantástico!
A vida (dura) deste povo continua, mas não se esqueçam que não é mesmo tudo normal ainda.
Tivemos muita ajuda de emergência aqui na cidade e ainda  há muito trabalho a ser feito, a curto e a longo prazo. Levará tempo para reconstruirmos a cidade da Beira, mas estamos trabalhando para isso.
Como o moçambicano diz: Estamos juntos!

Beira 16-4-2019