Beachvolley

Sinds we in Beira zitten, spelen we Beachvolley in het weekeind. We zijn met een aantal expats en wat Mozambikanen.  In het begin ging het bijna niet; mijn lichaam was stijf en ik moest nog in komen na zoveel jaren niet te hebben gespeld.
Als ik nu, een week niet speel vraagt mij lichaam om beweging.
Volley op zondag is een traditie geworden, voor mij en Peter althans.
De spellers komen en gaan, net zoals de expats. En we zijn natuurlijk amateurs. We hebben ook een kleine aantal Mozambikanen die mee doen, maar dat is ook afwisselend. In het algemeen spelen we ieder weekeind. Het is wel zo dat als een van ons, ik en Peter, Célio en Kuber er niet zijn vaak wordt dat een probleem. Kuber is kortgeleden terug naar Indië en nu moeten we met z’n drie het trekken.

Het spel gaat soms moeizaam, ook omdat de spelers niet constant zijn. En niet iedereen die mee doet dezelfde niveau en/of ervaring hebben.  Soms ontstaat er snel teamspirit en soms minder goed. We hebben tijd nodig om je aan te passen aan de groep. Vaak is er wel een bepaalde dynamiek waardoor de samenwerking beter gaat. Nieuwe bloed en inzet doet het goed voor het spel, en daar geniet ik ervan.
Ik ben best fanatiek; niet dat ik wil altijd winnen, maar ik wil wel dat iedereen zijn best doet en voor elke bal gaat. Als er een speel is waar iedereen zijn best doet en er een chemie ontstaat tussen de spelers, ohh dan is er adrenaline en dat geef je vleugels; daar geniet ik enorm van.

Laatste week, voordat we vertrokken richting Nederland, had we geen expats, behalve Peter en Ik, voor de game. Célio nodigde zijn vrienden en neefjes uit, Pedro en Raul, en nog anderen waarvan ik de namen niet meer weet, maar ze wel van gezicht ken. Jong gasten tussen 18 en 30, vol energie en zeer sportief, in de kracht van hun leven. We hadden zo een waanzinnig spel. Ze haalde onmogelijke balen weer binnen, en wat een Pouwer, rust en coördinatie.
Prachtig game. Ik kan niet wachten om er weer met hun te mogen spelen.
Dit was even op een ander niveau spelen.  Je wordt dus gedwongen om nog beter te presteren.

Gepubliceerd door Dilma de Faria

Ik ben Dilma de Faria, vrouw, moeder, echtgenote en een wereldburger. Sinds 1993 in Nederland. Sinds maart 2018 leven wij, mijn man Peter en ik, in Beira Mozambique. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit alles mag ervaren en beleven. Het leven in Beira bruist maar is ook een tandje langzamer dan we in het westen gewend zijn. Ik word hier wel als een blanke gezien maar word ook snel omarmd omdat ik Braziliaanse ben en hun taal spreek. Dit blog is geboren om mijn verhalen en ervaringen met u te delen. Het leven hier gezien door mijn ogen en vanuit mijn perspectieven. Ik hoop mensen te kunnen prikkelen en tot denken aan te zetten, want Afrika is niet alleen arme mensen die honger lijden. Het is veel meer. De korte verhalen gaan over het dagelijkse leven, over weekeindjes weg, ervaringen vanuit vrijwilligerswerk en andere situaties. Leuk en grappig maar ook moeilijk en triest , want zo is het leven. Amai Pasi betekent Moeder Aarde. Ik heb deze naam gekozen omdat ik me thuis voel in Afrika, Mozambique. Moeder Aarde heeft me hier ontvangen in haar schoot en liefde geschonken.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *