Cyclone Eloise

Hoje as 10:25 e a ventania ainda era presente mas o pior já havia passado Eu ainda estava meio que adormecida, nem sei descrever bem, após esta longa noite em claro. Eloise veio com vontade, rajadas de vento e pancadas de chuvas fortes com variações de velocidade; media de 130 km p/hora e rajadas de vento até 150 km p/hora. Eloise foi mais leve que Idai, mas também não muito; talvez por termos Idai gravado nas células e na memória.

Pessoalmente acho que a experiência aqui com Idai e Eloise, a sensação foi a mesma, embora o estrago feito por ambos sejam diferentes. 

Na segunda parte, me pareceu até mais forte que a primeira fase, talvez devido ao cansaço. As portas das salas de jantar e estar sofreram muito mais com Eloise de que com Idai; elas se abriam e eu lutando contra o vento para fechâ-las. Desta vez entrou muita água em casa, durante a segunda fase do ciclone.  

O vento era tão forte, assoviava, ouvia-se chapas de metal e outros materiais voando, sons desconhecidos. Nós assutávamos tentando decifrar que son era aquele, era nosso teto? Que barulho é esse? Idai esteve bem presente, querendo ou não. Eu não consegui dormir. Me deitei várias vezes entre as inspeções e a arrastação de móveis de lugar, mas dormir não consegui.

Olhando pra rua, na frente da casa pela manhã, me faz lembrar do dia seguinte após Idai; o estrago me parece grande, de forma geral. Mesmo que as àrvores estejam de pé, perderam muitos galhos e folhas; algumas só sobrou tronco e galhos.

Fizemos uma volta pela cidade, por voltadas 13hs; fomos também verificar os estragos na Prefeitura. Ao longo do caminho muitos cabos e postes elétricos danificados, out-doors, tetos, àrvores caídas e destruidas, inclusive alagamento, pois choveu muito. Neste momento a chuva cessou mas a previsão ainda é de chuva. 

Praia Nova, o bairro dos pescadores a beira-mar e próximo ao centro, por incrível que pareça ainda está lá.

Dados oficiais ainda nāo tenho, aqui é meu relato imediato após o ocorrido, visto em minhas proximidades e algumas pequenas informações recebidas de conhecidos. 

O povo Moçambicano é resiliente. Muitos nas ruas recolhendo areia nas estradas para uso próprio ou revenda’ usam em cima da lama. Beira tem vida nas ruas mesmo neste dia de hoje.
A Prefeitura tem muito trabalho a fazer.

Eloise

Vanochtend, 10:25 zaterdag 23/1/2021, de wind was er nog maar het slechtste was al voorbij. We zijn erdoorheen, wat een nacht. Ik voel me verdoofd, vreemd, misschien door gebrek aan slaap. 

#Eloise is aan land gekomen met een windsnelheid van 130 km p/ uur en met windstoten tot 150 km p/uur; dat was gevoelsmatig even erg als bij Idai, naar mijn mening, misschien omdat Idai nog vers in ons geheugen ligt. 

De schade is anders bij Eloise dan bij Idai, maar toch is er veel schade.

Ik vond de tweede fase – nadat het oog van cycloon gepasseerd is en de wind draait – erg zwaar, mijn dubbele openslaande deuren naar de veranda’s werden opengedrukt door de wind, er kwam veel water binnen, dit was heel anders dan bij Idai. 

Het was heftig weer. We hoorden chapa’s (golfplaten) en andere dingen tekeergaan, onbekende geluiden, waarbij we ons afvroegen wat het was. Ik ben vaker gaan liggen tussen dweilen en meubels schuiven in, maar slapen… nope. Ik ben oververmoeid fysiek en mentaal.

Vanochtend, deed het uitzicht vanuit de veranda aan de voorkant, me denken aan Idai, met het verschil dat de bomen nu niet helemaal kaal zijn. Het gevoel van de kracht van natuur en het verlies en leiden van dit volk is voor mij hetzelfde. 

We reden rond in de stad om te fotograferen en de schade te documenteren. Een aantal bomen waren ongevallen of takken afgebroken, lantarenpalen lagen om, veel waterschade en water op bepaalde plekken, afgezien van de chapa’s die overal lagen.

Embaixo da areia é asfalto , avenida principal Onder het zand is er asfalt- hoofdweg

Dit is geen officieel bericht, wel mijn ervaring uit mijn omgeving. 

Nu is de regen gestopt maar er is nog veel regen voorspeld. 

De Mozambicanen zijn vroeg op straat, aan het opruimen en zand opscheppen voor eigen gebruik en/of te verkopen, ze leggen het over de modder om droge voeten te houden.

Er is veel puin om op te ruimen door de Gemeente.
Velen zitten ook zonder dak, met voeten in het water. Als het lang blijft regenen wordt het er ook niet beter van.

Gepubliceerd door Dilma de Faria

Ik ben Dilma de Faria, vrouw, moeder, echtgenote en een wereldburger. Sinds 1993 in Nederland. Sinds maart 2018 leven wij, mijn man Peter en ik, in Beira Mozambique. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit alles mag ervaren en beleven. Het leven in Beira bruist maar is ook een tandje langzamer dan we in het westen gewend zijn. Ik word hier wel als een blanke gezien maar word ook snel omarmd omdat ik Braziliaanse ben en hun taal spreek. Dit blog is geboren om mijn verhalen en ervaringen met u te delen. Het leven hier gezien door mijn ogen en vanuit mijn perspectieven. Ik hoop mensen te kunnen prikkelen en tot denken aan te zetten, want Afrika is niet alleen arme mensen die honger lijden. Het is veel meer. De korte verhalen gaan over het dagelijkse leven, over weekeindjes weg, ervaringen vanuit vrijwilligerswerk en andere situaties. Leuk en grappig maar ook moeilijk en triest , want zo is het leven. Amai Pasi betekent Moeder Aarde. Ik heb deze naam gekozen omdat ik me thuis voel in Afrika, Mozambique. Moeder Aarde heeft me hier ontvangen in haar schoot en liefde geschonken.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *