Een paar weken geleden, rond lunchtijd werd ik aangesprokken gelijk na het uitstappen van de auto. Dat gebeurt hier wel vaker, maar wel op een onduidelijk manier, als of ze de weg vragen, maar ze willen iets van je.
Fátima spraak mijn en mijn vriendin aan. Eerste dacht ik dat ze Irene kende, en Irene vroeg zich ook af of Ik Fátima kende. Fátima droeg een baby gewikkelde in een doek en een tas bij zich. Fátima heeft een uitstraling en een mooie lach, maar ze leek me ook een beetje verward. Ik vroeg of ik de baby mocht zien en het bleek dat hij was net geboren, een flinke jonge 3.400 kg.
Ze was net ontslagen uit het ziekenhuis waar ze de dag ervoor bevallen was van het jongentje. Ik ben totaal gechoqueerd dat de moeder na 24 uur al naar huis gaat. Ik denk dan, kan dat wel? Is het wel verantwoord. Laat dit geen naweeën? Waarom wordt het gedaan?
Later spraak ik mensen van MSF hierover en het blijkt dat
het de regel hier is; 24hs en ze worden ontslagen. De middelen zijn schaars en
het personeel ook. Ze kunnen geen beter zorg leveren.
Zijn de vrouwen hier echt zo sterk of worden ze zo behandelt dat ze er sterker
van worden?
Ik stelde haar een paar vragen, of de baby een vader heeft? Of alles goed is met de baby en etc. En ik kwam achter dat de vader een voet verloor als gevolg van een ongelukje tijdens de #cicloon #Idai. Haar huis heeft geen dak en dat andere deel heb ik niet echt goed begrepen. Fátima vertelde dat ze naar huis liep, dus ik keek de baby aan en dat deed mij hart smelten; ik gaf haar geld voor de bus. Dat was het minste wat ik kon doen.
Als ze mijn aanwijzingen heeft kunnen onthouden dan zal ze naar ons huis komen om wat kleding voor de baby op te halen. Maar ik vraag me af os ze het no zal weten.
Rescém-nascido de um dia e ainda sem nome
Algumas semanas atrás saí para almoçar com Irene, uma amiga, e fomos abordadas ao sair do carro por uma mulher com um bebê no braço. A princípio achei que Irene a conhecesse; por outro lado Irene achou que eu a conhecesse quando lhe pedi para ver o bebê. O bebê era recém-nascido, chocada perguntei qual a idade dele, somente para ter certeza. Era um menino de 3.400 kg. O garoto havia nascido às 14 hs do dia anterior, neste momento eram 12:30hs. Fátima tinha um sorriso aberto no rosto e uma voz doce, mas estava atordoada, obviamente, tinha praticamente acabado de parir.
Ela disse, estou caminhando para casa. Eu e Irene nos olhamos e decidimos dar-lhe dinheiro pelo menos para o transporte. Isso me tocou tanto, nem sei explicar bem o por que. Naquela conversa ligeira ali na calçada, descobrimos que o marido estava hospitalizado também, pois havia se machucado durante o #ciclone #Idai, e no final acabou perdendo o pé, que havia sido amputada há alguns dias.
Eu decidi doar-lhe algumas roupas para o bebê, expliquei onde vivo, mas acho que seria um milagre ela depois se lembrar de algo que eu lhe tenha dito ali, naquele momento. Comprei algumas coisas roupas e fraldas para o menino mas ela ainda não apareceu.
Dias depois conversei com alguém que trabalha no Hospital Municipal, funcionária da MSF e descobrir que é rotina, depois de 24 hs do parto são liberadas, estando sozinhas ou acompanhadas. Fátima mora perto mas imagine as mulheres que vem do campo, fora da cidade?
E eu me pergunto: as mulheres aqui são fortes assim ou são tratadas assim para que se tornem fortes?
Os hospitais não possuem meios nem pessoal para atender melhor a população.
Het kindje wordt al geboren met een ballast, stress van de moeder tijdens de #cycloon, stress van de vader met zijn voet, en later amputatie van het voet, als gevolg van schade door #cycloon. Dit kind komt ter wereld en heeft al heel wat meegemaakt. Dilma