Onderweg

Massinga Beach

We hebben vakantie en besloten met auto te gaan naar het Zuid waar we onze dochter gaan ontmoeten. Eerste bestemming is Massinga met een tussen stop in Inhassoro. Inhassoro is rustig en calm, ideaal om bij te tanken. Sinds w er wonen willen we naar Inhassoro en het gebeurde niet, nu wel. We hadden een prachtige lodge aan het strand, erg relax; zeker een plek om terug te gaan. Massinga heeft prachtige stranden en blauwe zee, onverharde weg leidt ons ernaartoe. Eerste moeten we 611km rijden op de slechte National Weg vanuit Beira tot Massinga, hierover heb ik al eerder geschreven. In Mozambique hebben we de National weg, een kruis, van zuid naar Nord (N1) en van west naar het oost (N6). Op 28 december zijn we vertrokken en de conditie van de weg is zo verslechtert ten opzichte van een jaar geleden. Het begon al bij het kruispunt in Inchope; het koste ons drie uren tot Rio Save. Eenmaal in Massinga nemen we de afslag van de N1 en rijden langs gehuchten omhoog. De afslag is zo klein dat we het misten. De weg gaat omhoog, dan weer een dal waar een riviertje stroomt, en hier moeten we het oversteken. Er waren kinderen aan het vissen en spelen; een praatje gehouden met een jongen dat een stokje met gevangen visjes in zijn hand. Het liefste zal ik willen stoppen, praten en hen fotograferen. De weg gaat langzaam weer omhoog en weer dalen tussen de palmen totdat we aan het strand komen bij onze Lodge. De Lodge ligt hoog langs de kust. De locatie is adembenemend, de zee is diepe blauw en rustgevend op een decadente manier. Het is zo bevrijdend om in de verte te kijken tussen de palmbomen, de vermoeidheid valt weg en we denken: oh het is zo de moeite waarde, nu zitten we hier voor de komende vier dagen, weg van alles. Ik voel hier ligt de wereld aan mijn voeten al voel ik me zo klein en nietig tegenover de zee en de natuur. Ons accommodatie ligt hoog met een zeeview, adembenemend; de kamer is ruim met schuifdeuren naar de varende, badkamer even ruimer dan gewoonlijk, douche met ramen en schuifdeuren naar dezelfde varende, je neemt en douche met zeeview. Op het dek hadden we een splash-pool, mocht je niet willen teruglopen naar de bar met zwembad. Ik sliep er als een baby dat moet ik wel zeggen. Dankbaarheid is wat ik hierbij voel, dat ik dit mag zien en ervan genieten maak me verstillen, nederig en blij tegelijkertijd. Genieten en leven in het moment, dat ga ik doen, zeker weten. 

Het is drie januari, mijn verjaardag en het is tijd om te vertrekken naar de tweede deel van onze vakantie, Vilankulo, weer een andere stukje paradijs op aarde; voor ons al bekend maar dit keer komt ons dochter met haar vriend ook hierheen. De reis naar Vilankulo kost ons zo’n drie uurtjes. Het plan is aankomen bij de lunch en ’s avonds lekker uit eten gaan om mijn verjaardag te vieren.  We gaan nog een paar dagen hier vertoeven genietend van de zee en strand, lekker eten en goede gezelschap. De Reis verliep zonder oponthoud. 

Helaas bij het aankomen voelde mijn echtgenoot zich niet lekker, hij had last van vermoeidheid en ging even rusten; na drie uren slaap werd hij wakker met korts, bingo: covid-test was positief. Het is lange geleden dat ik zo’n saaie verjaardag had. Vorige jaar waren we hier in Vilankulos en we gingen met vrienden een trip doen naar Sint Carolina eiland, A ilha do amor, Paradise Island.

Lekker uit eten ging niet en ik hing er een beetje bij in de lodge; gelukkig ben ik niet besmet geraakt. Hij is sindsdien geïsoleerd en herstellend.

Praia de Massinga

Temos férias e decidimos viajar de carro para o Sul onde também iremos encontrar com nossa filha.  O primeiro destino é Massinga com belas praias e mar azul, onde no final, uma estrada de terra batida nos leva a nosso destino. Primeiro temos que dirigir 611km na estrada nacional ruim, eu já escrevi sobre isso antes. Em Moçambique temos a estrada Nacional, uma cruz cruzando o país de Sul ao Norte (N1) e de Leste a Oeste (N6).  Dia 28 de dezembro saímos da Beira e a condição da estrada é péssima, deteriorou-seextremamente em  comparação a um atrás. Os buracos e crateras já começaram desde Inchope;  levamos três horas até o Rio Save. Uma vez em Massinga saimos da N1 , pegamos uma estradinha de terra batida, passando por pequenas aldeias .  A saída é tão pequena que aperdemos. A estrada sobe, depois há um  vale onde um rio flui, a travessia não foi tão difícil por haver pedras no fundo..  Aqui as crianças estavam pescando e brincando;  uma conversa com  um menino segurando uma vara com peixe capturado nas mãos. Idealmente, eu vou querer parar, falar e fotografá-los. A estrada sobe lentamente novamente e desce novamente com as palmas dasmãos até chegarmos à praia em nossa Pousada.  A localização é de tirar o fôlego,o mar é azul profundo e reconfortante de uma forma decadente. É tão libertador olhar para a distância entre as palmeiras, a fadiga desaparece e pensamos: oh vale a pena, agora estamos aqui pelos próximos dias, longe de tudo. Eu sinto o mundo aqui aos meus pés, mesmo que eu me sinta tão pequeno e insignificante na frente do mar e da  natureza. Nossa acomodação é no alto com vistapara o mar, o quarto éespaçoso com portas deslizantes para a vela, banheiro igualmente mais espaçoso do que o habitual, chuveiro com janelas e portas deslizantes para a mesma vela, você toma e toma banho com vista para o mar. No convés tínhamos uma piscina de respingos,se você não quiser voltar para o bar compiscina. Eu dormi lá como um bebê, devo dizer.  Gratidão é o que eu sinto aqui, que eu posso ver isso e apreciá-lo me faz quieta, humilde e feliz ao mesmo tempo. Curtindo e vivendo o momento, é o que vou fazer aqui, com certeza.

É o dia 3 dejaneiro, meu aniversário e é hora de partir para a segunda parte do nosso feriado,Vilankulo, mais um pedaço do paraíso na terra; nós já conhecemos, mas dessa vez nossa filha está vindo aqui com o namorado. A viagem para Vilankulo nos leva cerca tres horas. O plano é chegar por volta do almoço e jantar à noite para comemorarmos meu aniversário.Vamos ficar aqui por mais alguns dias curtindo o mar e a praia, boa comida e boa companhia. A Viagem foi tranquila. Infelizmente quando chegamos, meu esposo não se sentia bem, sofria de fadiga e foi descansar por um tempo; ele dormiu por 3 horas e acordou com febre, bingo: teste de Covid deu positivo. Faz muito tempo que não tenho um aniversário tão sem graça. Ano passado estávamos aqui em Vilankulo e fomos com amigos fazer uma viagem para a ilha de Santa Carolina, A ilha do amor, IlhaParaíso.

Comer fora não foi possível e eu fiquei por ali no lodge; felizmente eu não fui infectada.

Desde então, ele está isolado e se recuperando.

Gepubliceerd door Dilma de Faria

Ik ben Dilma de Faria, vrouw, moeder, echtgenote en een wereldburger. Sinds 1993 in Nederland. Sinds maart 2018 leven wij, mijn man Peter en ik, in Beira Mozambique. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit alles mag ervaren en beleven. Het leven in Beira bruist maar is ook een tandje langzamer dan we in het westen gewend zijn. Ik word hier wel als een blanke gezien maar word ook snel omarmd omdat ik Braziliaanse ben en hun taal spreek. Dit blog is geboren om mijn verhalen en ervaringen met u te delen. Het leven hier gezien door mijn ogen en vanuit mijn perspectieven. Ik hoop mensen te kunnen prikkelen en tot denken aan te zetten, want Afrika is niet alleen arme mensen die honger lijden. Het is veel meer. De korte verhalen gaan over het dagelijkse leven, over weekeindjes weg, ervaringen vanuit vrijwilligerswerk en andere situaties. Leuk en grappig maar ook moeilijk en triest , want zo is het leven. Amai Pasi betekent Moeder Aarde. Ik heb deze naam gekozen omdat ik me thuis voel in Afrika, Mozambique. Moeder Aarde heeft me hier ontvangen in haar schoot en liefde geschonken.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *