Partindo de Missika para Penhalonga, na fronteira com Zimbabwe.
Penhalonga é uma região montanhosa na fronteira de ambos os lados. Iremos a Penhalonga do lado Moçambicano.
Ainda no terreno do Lodge, nesta estrada de terra batida, vejo uma girafa ao longo do caminho; grito: Peter uma zebra, não uma girafa. Ele para, dá uma marcha rê e la está ela, linda e majestosa entre as àrvores, tranquilamente a nos observar. Agradecida e feliz seguimos viagem, ao encontro de novas aventuras em Penhalonga.
Fizemos uma parada em Manica, no centro para algumas comprinhas. Em Penhalonga temos onde nos hospedar, uma quinta na montanha, mas temos que cuidar de nossa alimentação e cozinhar.
Em Manica éramos bem observados e com certa curiosidade; acredito que fôssemos os únicos brancos ali naquele momento. Andamos pelo centro, fomos ao mercado a procura de legumes e frutas. Ja estamos habituados na cidade da Beira, mas aqui é diferente, há uma outra esfera.
A partir do mercado, pegamos a saida para uma estrada batida, terra vermelha, subindo o morro, estrada esta que nos levará até o destino final. A beira da estrada vende-se ainda de tudo o que você puder imaginar. Cana e amendoim, arroz , farinha, utensilios domésticos, e muito mais. Primeiramente uma boa subida, cheia de valetas e a poeira sem tamanho. Depois uma grande parte plana, de terra bem batida, mas aos poucos isto muda e novamente temos uma estrada bastante ruim. De vez em quando vê-se umas cabanas, ou até mesmo uma vila muito pequena, escola primária, ao longo do caminho, na estrada encontramos pequenos grupos de crianças indo ou voltando da escola. Quanto mais próximos do destino mais problemática se torna a estrada.
Chegamos a entrada para a Quinta, mas ainda não é o destino final. A estradinha agora segue por dentro da mata e algumas vezes a beira do abismo e aqui só cabe um carro. A vista deste ponto é um espetáculo; ao longe montanhas e montanhas, vales e mais montanhas.
A quinta oferece umas cabanas simples espalhadas pelo terreno; diversas trilhas e possui uma cachoeira. Abaixo, na ribanceira bem próximo a minha cabana, tem um riacho; acredito que dormirei super bem esta noite ao som da água corrente.
O jantar eu mesma preparei no fogão à lenha; minha primeira vez e agora aguardando o latão de água aquecer para o banho.
Nikolau trouxe lenha e me fez o fogo. Ele será nosso guia nas trilhas.
Amanhã iremos até a cachoeira.
Não precisamos muito para ser feliz.
Penhalonga
Vanochtend zijn we vertrokken uit de Lodge in Missika richting Penhalonga, bij de grens met Zimbabwe. Penhalonga is een streek dat verstrekt zich zowel aan de kant van Mozambique als van Zimbabwe.
Nog steeds in het land van de Lodge, rijdend op de onverharde, wat zie ik daar langs de weg. Stop Peter een zebra, nee een giraf! Ik was zo blij en opgewonden dat ik de naam van het beest niet kon vinden in mijn hoofd. Wat een cadeautje! Een volwassene, gigantisch en imposant tussen de struiken en bomen langs de weg. Ze bleef gewoon kijken naar ons, zelfs toen we achteruit reden om te kunnen fotograferen.
Met een voldaan gevoel van blijdschap en dankbaarheid reden we weg richting de snelweg, door naar het volgende aventuur. Penhalonga. Een stop in Manica centrum om wat inkoop te doen, want in Penhalonga zitten we in de berg, in een quinta waar geen restaurant is; we moeten zelf koken. Dit al was een belevennis, want ik zag geen enkel blanc rondlopen en we werden best wel erg bekeken. Even in de markt lopen op zoek naar groente en fruit, ongelooflijk is dat, zelfs nadat ik in Beira gewend ben geraakt; hier is iets anders. Er hang een ander sfeer.
Vanaf Manica centrum nemen we de afslag richting de bergen, onverharde weg, soms erg slecht en omhoog. Langs de weg zien we dat er nog van alles te koop is, langzamerhand komen we uit de drukte en raken we steeds meer op verlaten gebied, leeg, vol stof, binnenland zal ik maar zeggen; zo nu een dan zien we een gehucht of een of twee hutjes, een kleine aantal motorrijders en kleine groepen kinderen de van school of na school lopen. Dan krijgen we een gedeelte van beste goede weg, rode onverharde weg nog steeds, dan wordt het weer slecht wegdek, nu zijn we erg hoog. Dan komen we op de ingang van de Quinta, maar dan zijn we er nog niet. De weg is nu smaal, past alleen een auto, soms rijden we langs een ravijn, soms tussen de bomen; prachtig. Het uitzicht is geweldig! In de verte zien we alleen bergen en dalen, bomen en nog bomen.
Quinta da fronteira heeft wat huisjes verspreidt over het land, er is een waterval op het terrein en er loopt een beekje erdoorheen. Ik zit in front mijn huisje en hoor het water lopen tegen de rotsen en ik krijg een gevoel van rust en het idee dat ik heel erg goed ga slapen vannacht.
Inmiddels heb ik ons maaltijd al voorbereid op het “fogão a lenha” en wacht dat het grote tonwater warm is zodat ik kan gaan douchen.
Morgen ochtend gaan we naar de waterval.
Wat kan het leven zo mooi en eenvoudig zijn.