We zitten nu aan het einde van de Quarentaine. Annemarie en Irene deden alle boodschappen voor ons en dat ging prima. Van honger kwamen we niet om.
Zelfs een visser kwam langs en bracht me garnalen en Jandira stuurde me een vers gemaakt Braziliaanse witte kaas.
De kledingkast is nagelopen en opgeruimd, koffers uitgepakt; nu alleen door de boekenkast heen en voilá.
Toen we twee weken geleden aankwamen troffen we een hond in onze tuin. Meneer Joaquim zei: ‘DONA Irene bracht de hond en zei dat ze met u ging praten.’ Ik wist al hoe laat het was. Irene is een dierenliefhebber en wil alle katten en honden in Beira redden. Ook wij hebben in onze eerste zes maanden hier een nest met drie kittens gered. Mijn vorige kater León kreeg ik ook via haar omdat een vriend ging verhuizen naar Zuid-Afrika en León niet kon meenemen.
Eenmaal binnen aangekomen stond er een rozenstruik met een brief van Irene; die ze had achtergelaten voor me. In die brief schreef ze: ‘Dear Dilma, I did not tell you about Matchuxi in case you woud say “ NO”. But I believe, you and Peter are so lovely and nice people. There is no better kat than León, I know; but Matchuxi needs to be rescued just like León did. So maybe you wil love her’.
Ik kon er niet boos om worden maar alleen om lachen; de brief was zo grappig en Irene is een warmhartige persoon met veel humor.
Teef Matchuxi leeft hier al ruim twee weken en ze was erg bang, ze verstopte zich als er mensen kwamen. Ze reageerde wel als je haar naam riep. Ik riep haar vanuit de veranda en zag haar zoeken.
Ze liet zich aaien door mij in de eerste twee dagen maar ze was niet helemaal ontspannen. Ik deed het rustig aan. Inmiddels heeft ze rondjes om me heen gelopen, van dichterbij en mijn hand gelikt. Ze is nu veel meer ontspannen en als er iemand in de tuin komt en we zijn daarbij, verstopt ze zich niet meer. Langzaam eet ze beter en wordt vriendjes met ons. Ik blijf een katten liefhebber maar vind haar ook lief. Ik mis León trouwens; soms lijkt het alsof ik zijn schaduw door het huis zie lopen achter mij aan. Het huis is leeg.
Ik denk om voorlopig te wachten met de zoektocht naar katten en zien hoe het verhaal van Matchuxi verder gaat.
Quarentena
Já estamos na fase final da quarentena. Irene e Annemarie fazem as compras. Até camarão fresco me foi entregue, inclusive queijo mineiro fresco feito por Jandira, uma mineira que vive aqui. Tudo organizado.
Já limpei os armários e desarrumei as malas. Só me falta a estante de livros. Entremeio, cozinho, estudo e faço minhas práticas, escrevo, zanzaneio e tenho meus desvaneios na rede.
Tive uma grande surpresa quando chegamos em casa, havia uma cadela no quintal. Sr. Joaquim disse: Foi dona Irene que trouxe e disse que iria falar com a sra.
O jeito é rir pois Irene sai por ai salvando animais que encontra por seus caminhos. Inclusive nos meus primeiros seis meses aqui salvamos un ninho com 3 gatinhos, eu tb os cuidei por 3 semanas até desmamarem, da mamadeira que seja claro.
Meu gato, o León recebi atravez dela, pois era de um amigo nosso e ela foi quem me avisou que ele estava procurando uma casa para León. Aquele gato foi um presente divino que recebi.
Matchuxi já está aqui há mais de duas semanas, agora começou a comer melhor e aos poucos está se acostumando comigo e com Peter. Já não foge quando chega alguém se estivermos por perto. Já sabe que pode confiar em nós e pede carinho. Já tenta até entrar na cozinha.
Pensei em esperar um pouco à procura a gatos e ver como esta estória se desenvolve, mas já começa aparecer pessoas me oferecendo gatos.
Sinto muita falta do meu companheiro; as vezes parece que vejo seu vulto pela casa, atrás de mim.
A casa está vazia.