Terug in Mozambique

Na negen maanden in Nederland, waarvan zes maanden in #lockdown, zijn we teruggekeerd naar Beira. De grenzen in #Mozambique zijn nog steeds dicht. Vanuit buitenland kom je niet zomaar binnen. Er zijn een aantal vluchten vanuit Lissabon naar Maputo waarbij strenge regels worden toegepast.

Om een ticket te bemachtigen moet Je voldoen aan bepaalde criteria: 

  1. Inwoner zijn met een reeds verkregen visum, tenzij je hier belangrijk werk hier moet verrichten of voor humanitaire hulpverlening. 
  2. Certificaat van negatieve #covid-19 testuitslag afgenomen binnen 72 uren voor vertrek. 
  3. Een verklaring van de Minister van binnenlandse zaken die je toestemming geeft om toegelaten te worden (In dit geval werd dit door Tap en de Portugese Ambassade geregeld want er is nog geen procedure hiervoor). Later begrepen we dat deze verklaring toch niet meer nodig is. 

We hadden wat zorgen en werk te verrichten om alles geregeld te hebben, zeker omdat regels in deze tijd snel kunnen veranderen. Inmiddels zijn we al in het Land, en in quarantaine in ons eigen huis. 
De boarding ging prima en de vlucht ook. Wat vermoeiend is geweest was in de rij staan voor meer dan een uur, buiten, in de frisse wind, bij het vliegveld in Maputo voor controle van de covid-19 test, je temperatuur checken en dan nog de Migratiedienst. Ze hadden artsen en personeel in witte pakken met maskers op en brillen om je temperatuur te meten.
In totaal zijn we meer dan twee en half uur ermee bezig geweest. Daarnaast hadden we een bagagestuk dat niet aankwam, dat kostte extra tijd. Dit vond ik minder goed geregeld door de Mozambikanen. Voor de rest zijn ze beter georganiseerd, bijvoorbeeld met boarding en uitstappen dan in Europa. Ze zijn scherp met passagiers om de regels te handhaven, zoals blijven zitten, niet staan in de rij voor de wc, bij boarding en van boord gaan verdeelden ze de passagiers instapzones, waardoor iedereen gefaseerd in- en uit kon stappen. De overige passagiers moesten bleven zitten totdat ze geroepen werd om te ont-boarden. 


Ik heb gisteren begrepen van iemand die in de zorg werkt dat er maar 3 casussen zijn van isolatie in Beira op dit moment. De sterfgevallen in de stad zijn in het algemeen niet gestegen. 
Men is hier bewust van het gevaar van het corona-virus en willen er niet aan dood gaan. Ze zijn er echt bang ervoor. Het merendeel draagt maskers, ook de kinderen.  Zelf heb ik dat opgemerkt, zowel op het vliegveld en omgeving als op straat onderweg naar huis. 

Restaurants zijn wel open, met meer afstand tussen de tafels (dat kan ik nog niet bevestigen), bars en scholen zijn dicht.

Van diverse Mozambicanen (zoals ons bewakers, werkman, taxichauffeurs o.a.) hoorde we dat de gewone man die barraca’s hebben en kleine kiosk’s om 5 uur dicht moeten gaan, en daardoor minder verdienen. De armen hebben het ’t zwaarst door deze maatregelen.

We zijn in ieder geval blij dat het gelukt is met de reis en nu hier te zijn. Beira heeft ons in haar greep. 

De volta à Beira

Estive nove meses na Hollanda, sendo que seis deles devido ao isolamento social, Lokdown.  Assim que houve a possibilidade de voar e entrar no país decidimos voltar. Há alguns voos irregulares pela Tap em acordo com a Embaixada Portuguesa aqui em Mozambique. Estes voos são para moradores, trabalhores na área de medicina e serviços humanitários e para aqueles que já possuem visto de trabalho com prioridade.

Para tanto, para se agregar à lista de passageiros deste voô é preciso cumprir os critérios abaixo:

  1. Ser morador ou ter visto dentre os mencionados acima
  2. Portar certificado de teste negativo de #covid-19 efetuado dentro de máximo 72 horas antes do embarque em Lisboa.
  3. Carta de permissão do Ministro de causa internas para ter entrada no país ( A Tap e a Embaixada cuidaram disso pois ainda não há processo em vigor.

Conseguimos passagens em um destes voos a Maputo. Apesar da correria e estresse, devido às mudanças nas regras, o que ocorre com maior frequência neste momento, em decorrência do corona-virus, conseguimos voar e neste momento já estamos em quarantena, em nosso lar na cidade da Beira. 

Os Orgãos Moçambicanos tem organizado bem a recepção e acompanhamento dos passageiros, inclusive nos voôs internos. As(os) comissárias (os) estão alertas e intervem quando os passageiros infringem as regras. Estão de parabéns. Nos aeroportos, os funcionários trabalham e auxiliam os passageiros a cumprirem as regras de distanciamento. Inclusive achei que aqui eles respeitam e cumprem estas regras bem mais que na Europa. No embarque dividem por zonas e em grupos menores assimcomo também no desembarque, exigindo que os outros passageiros se mantenham sentados até serem chamados para embarque e/ou desembarque. 

uitzichtt vanuit de veranda

Em uma conversa com alguém da área de saúde soube que há poucos casos na cidade. Temos somente 3 casos de isolamento total no hospital. O povo está bem consciente de que é uma doença que mata e não querem morrer de covid-19. Eles usam as mascáras, inclusive as crianças.

Os restaurantes estão abertos, bares fechados, quiosques e barracas,  fecham as 17 hs. Os vendedores informais à beira-mar, isso está proibido. 

Estas informações recebi de Moçambicanos; nossos guardas, empregado e motorista de taxi. 

O povo mais necessitado é o que mais sofre, como sempre a corda arrebenta do lado mais fraco.

Estamos felizes por estar de volta à Beira. Esta cidade nos conquistou. 

Gepubliceerd door Dilma de Faria

Ik ben Dilma de Faria, vrouw, moeder, echtgenote en een wereldburger. Sinds 1993 in Nederland. Sinds maart 2018 leven wij, mijn man Peter en ik, in Beira Mozambique. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit alles mag ervaren en beleven. Het leven in Beira bruist maar is ook een tandje langzamer dan we in het westen gewend zijn. Ik word hier wel als een blanke gezien maar word ook snel omarmd omdat ik Braziliaanse ben en hun taal spreek. Dit blog is geboren om mijn verhalen en ervaringen met u te delen. Het leven hier gezien door mijn ogen en vanuit mijn perspectieven. Ik hoop mensen te kunnen prikkelen en tot denken aan te zetten, want Afrika is niet alleen arme mensen die honger lijden. Het is veel meer. De korte verhalen gaan over het dagelijkse leven, over weekeindjes weg, ervaringen vanuit vrijwilligerswerk en andere situaties. Leuk en grappig maar ook moeilijk en triest , want zo is het leven. Amai Pasi betekent Moeder Aarde. Ik heb deze naam gekozen omdat ik me thuis voel in Afrika, Mozambique. Moeder Aarde heeft me hier ontvangen in haar schoot en liefde geschonken.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *