Tuc-Tuc

Na lange tijd hier in Beira,  heb ik toch nog iets nieuws ontdekt. Het is iets wat alles ervoor te boven staat, tot nu toe.

Ik maak hier veel gebruik van tuc-tucs, wat we hier Chopela’s noemen. Ik doe alles met Chopela. 
Vandaag ging in het centrum even naar de markt, fruit halen en snel terug. Ik was klaar met inkoop en ik liep naar een Chopela vertrekpunt; normaal doe ik dat niet. Ik neem vaak een bekende driver waarmee ik alles doe, of ik stop er een op straat voor een klein ritje.

Toevallig was ik in de buurt van de vertrekpunt en er was geen enkel onderweg, dus ik liep erheen; er waren een stuk of zes geparkeerd op een rij, dus ik liep door naar de eerste Chopela, en wat bleek, de eerste was de laatste. Ik werd verwezen naar de eerste in de rij (de laatste dus) en mijn werd ook nog duidelijk verteld dat ze werken met een rij.

Kun je voorstellen dat de laatste de eerst is? Hier is het echt het geval: de laatste wordt de eerste. Dus hij rijdt achteruit e dan weer verder, en de anderen gaan allemaal even achteruit.

Ik begrijp het nog niet. Voor mij totaal niet logisch.

Mesmo depois de quase dois anos aqui na Beira ainda descobri algo novo. Fiquei totalmente perplexa.
Eu costumo utilizar o tuc-tuc como meio de transporte; eles chaman aqui de Chopela. Fui ao centro fazer umas comprinhas e fui pegar uma chopela em um dos pontos. Normalmente eu utilizo uma para fazer tudo, ida-e-volta, mas neste dia fui pegar onde eles fazem ponto. Me dirigi a primeira na fila e o motorista ja veio e me disse: Pega lá a primeira da fila sra, me indicando para ir até a última da fila. E ainda me disse bem claramente que eles trabalham com fila.
Imagine, o ultimo é o primeiro da fila? Aqui parece ser o caso, os últimos serão os primeiros.  Este tuc-tuc, vai de ré e sai, em seguida todos os outros dão ré e se reposicionam.
Eu não entendi a lógica até agora.

Gepubliceerd door Dilma de Faria

Ik ben Dilma de Faria, vrouw, moeder, echtgenote en een wereldburger. Sinds 1993 in Nederland. Sinds maart 2018 leven wij, mijn man Peter en ik, in Beira Mozambique. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit alles mag ervaren en beleven. Het leven in Beira bruist maar is ook een tandje langzamer dan we in het westen gewend zijn. Ik word hier wel als een blanke gezien maar word ook snel omarmd omdat ik Braziliaanse ben en hun taal spreek. Dit blog is geboren om mijn verhalen en ervaringen met u te delen. Het leven hier gezien door mijn ogen en vanuit mijn perspectieven. Ik hoop mensen te kunnen prikkelen en tot denken aan te zetten, want Afrika is niet alleen arme mensen die honger lijden. Het is veel meer. De korte verhalen gaan over het dagelijkse leven, over weekeindjes weg, ervaringen vanuit vrijwilligerswerk en andere situaties. Leuk en grappig maar ook moeilijk en triest , want zo is het leven. Amai Pasi betekent Moeder Aarde. Ik heb deze naam gekozen omdat ik me thuis voel in Afrika, Mozambique. Moeder Aarde heeft me hier ontvangen in haar schoot en liefde geschonken.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *