Aangezien er niet veel gebeurt in Beira, normaliter, laat staan nu met de covid-maatregelingen, heb ik niet veel om erover te schrijven. Vandaar dat ik even wegbleef.
Vandaag moest ik even wat kleine inkoop doen en ben naar de stad gegaan met mijn vertrouwde Tuc-tuc driver. We gingen naar verschillende winkeltjes e tot slot een top bij de supermarket. In mijn hoofd nog de gedachte van: hoe maak ik de foto opdracht van vandaag? Ik dacht eerste om een foto van de kookpan van een verkopster in de stad, iemand die ik ken; maar al wekenlang vind ik haar niet op haar vaste verkooppunt. Al bijna thuis, zie ik ineens een maan aan het koken langs de weg bij het verkooppunt van vissers. Ik vraag Dino, tuc-tuc driver te stoppen want ik kan misschien mijn foto maken.
Ten eerste, zodra de tuc-tuc stop komt een aantal mannen naar me toe want ze zien me als een potentiele klant. Ik vraag aan hen: wie is de kok? Waarop een van hen, achterin antwoordt, Ik ben de kok. Vervolgens vraag ik aan hem of ik een foto van zijn pannen mag maken, ik leg ook uit dat ik voor de fotocursus de foto wil. Hij stemt toe en terwijl ik naar de pannen toe loop beginnen ze te praten rondom ons; Laat ze geen foto maken. Niet doen. Blah blah blah. Ik blijf in gesprek met de kok, over zijn eten, terwijl ik Dino hoor praten met de anderen. Ik schenk geen aandacht aan degene die er tegen zijn want ik weet waarom ze het doen. Een ander jong zegt waarom niet? Laat ze de foto maken en voegt er nog toe: mama maak ook van de vis, verwijzend naar een schaal vol met gefrituurde vissen, waarbij hij ook zegt je mag ook van mijn gezicht een foto maken, met een lach op zijn gezicht. Dat vind ik top. Hier ontstond een kort gesprek en dat is zo zinvol. De jongeman is met de kok op de foto en ook Dino maakt een pose om de sfeer te verbeteren.
Aan het einde, wilden ze, bijna allemaal de foto’s zien.
Eenmaal zittende in de tuc-tuc, vroeg ik aan Dino? Waarom wilden een aantal van hen verhinderen dat ik foto’ s maakte? Hij legde uit dat ze dachten dat ik vanuit een negatieve idee hun ellende wilde fotograferen. Dino had heel rustig uitgelegd waarom ik foto’s wilde nemen en dat ik vooral geen negatieve intenties had.
Ze stonden er misschien met zeven/acht mannen en nog drie vrouwen. Er waren twee pannen op het vuur en een bakpan dat niet op de foto te zien is. Ze verkopen er vis en maken ter plekke hun lunch. Vandaag gefrituurde vis met tomatensaus en Chima*
Hier wil ik nog iets toevoegen: Je kan hier geen foto’s maken zonder toestemming ervoor vragen en dat heeft ook met bijgeloof te maken. Ik heb er zelf meegemaakt dat ik een foto van het geheel op de markt maakte en er kwamen mannen naar mijn toe en zeiden dat ik de foto moest verwijderen; ik moest hem laten zien dat ik geen foto van hem gemaakt had. Ze denken dat boze geesten in de camera’s zit. En als ze instemmen willen ze vaak gel ervoor hebben.
Ik bedankte de kok en wenst hun alle een goede lunch, en weg en blij was ik met mijn foto.
*Chima is een soort polenta, gemaakt van witte maismeel.
Já que não acontece muita coisa aqui na cidade, normalmente, imagine agora com as regras covid-19. Este é o motivo da falta de postagem.
Hoje precisei fazer uma comprinhas e procurar umas coisas específicas na cidade. Sai para fazer estas coisas de tuc-tuc, com o Dino, um dos meus motoristas de confiança. Eu,já no caminho de voltando, pensando sobre como iria fazer minha fotografia do dia. Neste momento eu vejo alguém cozinhando esta a beira da rua, na calçada, no ponto onde vende-se peixe; disse:, Dino, pare ali no peixe; tem alguem cozinhando e quero pedir para fazer uma foto.
Mal o tuc-tuc parou e alguns logo vieram me oferecer peixe. Ao todo algo como de sete oito homens e tres mulheres. Eles estão ali a vender seus peixes e ali mesmo fazem almoço. Também é comum encontrar em alguns pontos na cidade as mulheres vendendo refeições e/ou petiscos, fritando ali na hora. Perguntei a eles quem de vocês é o cozinheiro? Um senhorzinho respondeu timidamente: sou eu senhora. Expliquei que faço um curso de fotografia e precisaria fotografar suas panelas; perguntei se me permitia. Ele sorriu mostrando os dentes, bem simpático. Caminhando até suas panelas no fogo já ouvia alguns dizerem: Não, não deixe fazer foto. Nao faça fotos. Alguns vieram até nós para de alguma forma impedir-me mas outros me defenderam, inclusive Dino logo começou a explicar que eu não tinha nenhuma má intenção; só queria fotografar as panelas. Havia um jovem que logo também intercedeu por mim dizendo : mãe, pode fazer a foto, pode fazer também do peixe ali, mostrando-me uma tijela cheia de peixe frito. Pode também fazer foto do meu rosto, disse isto sorrindo; que garoto simpático. Achei tudo o máximo e parabenizei-o por sua simpatia.
Durante estes comentário mantive meu foco no cozinheiro e neste jovem, não dando muito ouvidos aos demais.
No final, com as foto’s prontas alguns quizeram vê-las, fiz fotos do jovem e do Dino fazendo poses, aliviando assim o clima.
Eu agradeci a todos e desejei-lhes um bom almoço; a esta altura a tensão já havia se dissipado; e la me fui feliz com minha foto.