We zijn nu al langer dan een week uit de quarantaine. We zijn bezig gewest met het repareren van het plafond en het schilderen van het huis, binnen. We zijn ook gelijk uit eten gegaan met Irene en David in het Portugese restaurant; zo beginnen we langzamerhand met onze normale leven binnen de nieuwe situatie “social distancing” en covid-19.
Maandag, 7 september was een vrije dag, de dag van de Overwining. De dag dat de Overeenkomst van Lusaka werd getekend, na 10 jaar oorlog.
Desondanks het feit dat het een vrije dag was hadden we mannen aan het werken in ons huis. Het gipsplafond moest hersteld worden, er zat een gigantisch gat erin door de zware regen van vorige december/januari. Blijkbaar was het dak niet goed gemaakt na #Idai.
Intussen is het plafond gerepareerd en het schilderwerk is af.
Als ik op stap ben kijk ik of men aan de regels houden, zeker in winkels. Ik hoorde dat er zijn winkeliers die het beter doen dan anderen. Ze moeten in ieder geval je temperatuur meten als je binnen wilt komen.
Mijn ervaring, in het weekeind was dat men gewoon op elkaar aan de rij staan bij de kassa, al staat er een gigantisch bord met de tekst: ‘Houd afstand, het virus is echt’.
In bepaalde winkels vind ik dat ze het aantal klanten moeten beperken, maar ja, wie ben ik.
Ik probeer zoveel mogelijk bij de market te halen en de supermarkt en winkeltjes zoveel mogelijk te vermijden, maar soms kom je er niet onderuit.
Vorige week, ging Peter en ik even wandelen en hebben we Matuxi, onze hond meegenomen. We hebben haar gekregen via vrienden, want de eigenaar heeft Mozambique verlaten. We wilden proberen met haar naar het strand te gaan. Het ging boven verwachtingen goed. Ze liep wel erg dichterbij, bijna verstrengeld tussen onze benen, maar het lukte, we deden het vrij relax ook. Op het strand, die leeg was, hebben we haar losgemaakt en ze genoot ervan. Ze rende achter mij aan en toch bleef ze in onze buurt. Rollenbollen in het zand en zo blij was ze.
Op de weg terug was ze geïnteresseerd in een kindje en twee puppy’s maar ik vond het teveel worden, en liepen we terug naar huis.
Als ik haar naam roep en in mijn handen klap komt ze zodat ik ze kan aaien en de riem omdoe; dat vind ik al fantastisch.
Ze is nog niet geweend aan de bewakers. Deze week blafte ze naar een van hen. In haar vorige huis beet ze de bewaker van de buren want hij kwam in haar terrein.
Ze is nu veel relax en gewend aan mij en Peter. Ze kwispelt met haar start en kom als ik ze roep. Ik realiseer me dat ze ons het contact geeft die we missen met mensen in deze nieuwe omstandigheden, want ze is afhankelijk van ons en bovendien lief.
Vanmiddag hebben we een wandeling op het strand met haar gemaakt, en zijn we zelfs bij Café Biques gaan zitten en het ging. Ze doet het erg goed.
Houd afstand en take care!
Vida livre
Já saimos da quarentena há mais de uma semana. Estivemos ocupados nesta última semana com o conserto do teto de gesso e a pintura da casa. Já no sábado passado saimos para jantar fora com Irene e David no restaurant Portugues e assim, aos poucos, nossa vida começa a se normalizar dentro do possível neste quadro de distanciamento devido ao covid-19.
Maandag, dia 7 de setembro foi feriado em Mozambique, dia da vitória. Dia em que foi assinado o Acordo de Lusaka em 10 -09-1974, após 10 anos de guerra.
O teto falso de gesso veio abaixo e já foi reparado; a casa, por dentro também foi pintada. Quando saio por ai observo se o povo respeita a lei de distanciamento pelas ruas e principalmente nas lojas. Alguns sim, mas nas lojas, imaginem, é um tumulto.
No sábado entrei em uma lojinha de utilidades domésticas de um chines, uma bem grandinha, mesmo tendo uma placa imensa próximo ao caixa dizendo: mantenham a distância, o virus é real, o povo estava coladinho na fila (ali faltou acompanhamento de um funcionário para se fazer cumprir o regulamento).
Devo dizer que os comerciantes (nos poucos onde entrei) fazem o papel deles até que bem. Na entrada o guarda mede sua temperatura. Eu acho que deveriam limitar a quantidade de clientes a entrar no recinto. Segundo Irene Berger alguns o fazem mas o controle em manter a distância é bem complicado.
Eu farei minhas compras no mercado livre como sempre, limitando a ida ao supermercado, mas nem sempre é possível.
Apesar de sido feriado tinhamos alguns trabalhadores aqui em casa, consertando o teto das salas de jantar e estar. Eu e Peter escapamos com Matuxi, nossa cachorra; fomos dar uma caminhada. Matuxi ficou sem casa, pois o dono voltou para Portugal; nos a adotamos. Estamos tentando acostumá-la a sair na rua de coleira. Aos poucos, Peter já deu duas voltas no quarteirão com ela, e ontem fomos audaciosos, fomos até a praia. A audácia nos trouxe frutos, tudo correu muito bem, acima das expectativas. A soltamos a beira-mar e ela corria e se divertiu, rolou na areia e sempre voltava pra ficar perto de nós. Podemos dizer que foi um sucesso.
Ela ainda não se acostumou aos dois guardas. Na noite passada ela ladrou para um deles.
Nós ouvimos que na antiga casa ela mordeu a perna do guarda dos vizinhos pois ele entrou em seu terreno; ela não deu moleza.
Matuxi já está bem mais relaxada, amigável e até feliz. Já vive abanando o rabo.
Ontem me dei conta de que Matuxi nos auxilia neste momento difícil. Temos que cuidar dela e isto nos ocupa e nos dá o contato social que perdemos em outra parte.
Hoje, fomos com Matuxi caminhar na praia, inclusive passamos no café Biques e ela nos seguiu sem coleira, depois a colocamos na coleira e ela ficou bem. Ela já confia em nós.
Boa semana pessoal e cuidem-se!